شناسایی شاخص ها و سیاست های تامین مسکن پایدار

امروزه توسعه پایدار در چهارچوب طرحهای آمایشی اعم از ملی، منطقهای و محلی به عنوان یکی از ابزارها و مولفههای مهم توسعه و محرومیتزدایی به شمار میرود و یکی از اساسیترین و مهمترین عوامل پایه عمران منطقه ای محسوب میشود که نقش آن موجب توسعه اقتصادی و اجتماعی در سطح منطقه ای، و توزیع عادلانه درآمد و همچنین سطح اشتغال و بهبود خدمات خواهد شد. دستیابی به توسعه پایدار تنها در شرایط ارتباط متقابل میان سه رکن اساسی توسعه یعنی توسعه اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی و زیست محیطی محقق خواهد شد. بررسی الگوهای طراحی مسکن بومی و تطابق ساخت و شکلگیری فضاها با الگوهای طراحی بومی با در نظر گیری مولفههای فرهنگی- اجتماعی از مقولاتی است که نیاز است در فرایند برنامه ریزی مسکن پایدار مورد توجه باشد. به طور کلی احتیاج زیاد مردم به واحدهای مسکونی مطالعاتی را به دنبال داشته است که بیشتر ابعاد کمی دارند. ممکن از عناصر داخلی مسکن صحبت شده باشد، ولی به اینکه چگونه این عناصر در ارتباط با یکدیگر قرار گیرند و چگونه در ارتباط با جمعیت استفاده کننده باشند، کمتر توجه شده است. نتایج نشان می دهد مسکن و شرایط آن عامل مهم و محوری در کیفیت زندگی و تمایز بین افراد، گروه ها و نواحی قلمداد میشود. بطور کلی مسکن دارای ابعاد چندگانه مفهومی گسترده ای است، به این معنی که مسکن هم به عنوان مکانی فیزیکی و هم سرپناه هر خانواده محسوب میشود، که در آن نیازهای اولیه خانوار یا فرد از قبیل خواب، استراحت و حفاظت دربرابر شرایط جوی تامین میشود. مسکن خوب فقط به معنای وجود یک سقف بالای سر هر شخص نیست بلکه مولفه های دیگری همچون فضای مناسب، امنیت، دسترسی فیزیکی، دوام، زیرساختهای اولیه، سازگاری با معیشت، بهداشت و .. را در بر می گیرد. مسکن مناسب فراتر از یک سرپناه ساختمانی، یک ساختار اجتماعی و سکونتی با کیفیت است که با تامین نیازهای فردی و اجتماعی، سکونتی آرامبخش را ایجاد کرده که کیفیت زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی ارتقاء مییابد.

کلیدواژه ها:

توسعه اقتصادی ، اجتماعی- فرهنگی ، زیست محیطی