بررسی رابطه بین سبکهای فرزندپروری والدین و اختلالات عاطفی-رفتاری دانش آموزان شهر زنجان سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲

نخستین نهاد اجتماعی که کودک در آن وارد میشود و زندگی خویش را آغاز میکند خانواده است. شاید بتوان گفت که تربیت خانوادگی بعد از عامل وراثت، نخستین عامل تشکیل دهنده رفتار و شخصیت آدمی است. در سالهای اخیر توجه به این امر که خانواده یکی از مهمترین نهادهایی است که در امر اجتماعی کردن و تعلیم و تربیت کودکان تاثیر قابل توجهی دارد، در حال افزایش است. هدف پژوهش حاضر تبیین رابطه اختلالات عاطفی-رفتاری دانش آموزان با سبکهای فرزندپروری مادران آنان میباشد. روش: جامعه پژوهش را کلیه دانش آموزان دبستانی آموزش و پرورش شهر تهران تشکیل میدهند. بدین منظور ۱۲۰ دانش آموز پسر از پایه اول تا پنجم از طریق نمونه گیری خوشهای چندمرحلهای انتخاب و آزمون رفتار کودک راتر فرم معلمان و پرسشنامه شیوه های فرزندپروری بامریند توسط مادران آنان تکمیل شد. یافته ها: تحلیل آماری داده ها نشان داد که بین شیوه فرزندپروری مستبدانه والدین و اختلالات عاطفی-رفتاری کودکان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین بین شیوه فرزندپروری آسانگیر و اختلال عاطفی-رفتاری کودک رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بدین معنا که اختلالات رفتاری در گروهی از مادرانی که آسانگیر بوده و عنایتی به تربیت فرزندان خود نداشتند، بیشتر بود. تحلیل داده ها دلالت بر این داشت که تنها روش فرزندپروری مقتدرانه در کاهش اختلالات رفتاری موثر بوده است. نتیجه گیری: نتایج پژوهشی نشان داد که با افزایش به کارگیری روشهای فرزندپروری مقتدرانه، اختلالات عاطفی و رفتاری کودکان کاهش مییابد. همچنین اختلالات رفتاری ابتدا با کاهش میزان آسانگیری مادران در شیوه تربیتی کاهش مییابد و سپس با کاهش بیشتر این متغیر، اختلال عاطفی سیر صعودی به خود میگیرد. با توجه به رابطه معنادار بین شیوه فرزندپروری مادران و اختلالات عاطفی-رفتاری کودکان، با آموزش شیوه فرزندپروری به والدین و کمک به آنان برای استفاده از روش مقتدرانه میتوان اختلالات عاطفی-رفتاری را در کودکان کاهش داد.

کلیدواژه ها:

سبکهای فرزندپروری ، اختلالات عاطفی-رفتاری ، دانش آموزان ، سبک مقتدرانه.