چگونگی رابطه "ولایت اهل بیت علیهم السلام" و "عبادات" در تراث روایی شیعی

ولایت اهل بیت علیه السلام به عنوان یکی از مهم ترین آموزه های دینی در تراث شیعی معرفی شده است. مناسک عبادی نیز از اهمیت ویژه ای در ادیان الهی برخوردار می باشد؛ البته این دو از اهمیتی برابر برخوردارنیستند. کثرت اتیان مناسک عبادی توسط برخی از دشمنان اهل بیت علیهم السلام و عدم اهتمام برخی از شیعیان به این مناسک، این پرسش را مطرح می کند که کدام یک از این دو گروه، جایگاه بهتری نزد خداوند دارند. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی در صدد اثبات رابطه ولایت اهل بیت علیهم السلام و مناسک عبادی در تراث شیعی می باشد. یافته اصلی این مقاله این است که در بسیاری از مکتوبات شیعه و سنی آمد است که عبادت و اعمال انسان، اگر از دالان ولایت اهل بیت عصمت و طهارت عبور نکند و با امر ایشان نباشد، بیهوده و بی ثمر است و در قبال آن عذاب و خذلان الهی نصیب چنین عابدی خواهد شد؛ در مقابل اگر فردی ولایت اولیای خدا را بپذیرد، ولی از روی هوای نفس مرتکب گناهی شود، خداوند متعال به واسطه ولایتش، او را به نور توبه و مغفرت هدایت می کند و در نهایت، رستگار می شود.

کلیدواژه ها:

تراث روایی ، حقیقت دینداری ، ولایت اهلبیت ، مناسک عبادی