تبیین معماری و کیفیت محیط شهری در بافت های میانی کلانشهرها

آنچه در شهرها، زندگی شهری و شهروندی را بیش از سایر عوامل سبب می گردد، توجه به ابعاد بافت های شهری درمعماری محیط های شهری است. وجود قابلیت ها و کیفیت محیط شهری برای درک محیط و در نتیجه آن مکث و حضور افراد در محیط های شهری، زمینه ساز دیده شدن در سطوح مختلف تعاملات اجتماعی در بافت های شهری است. در این مقاله سعی بر تبیین معماری و کیفیت محیط شهری در بافت های میانی کلانشهرها در شیراز بر اساس آمار و اطلاعات موجود است. از راهبرد کیفی و روش توصیفی- استنباطی استفاده شده است. و روش جمع آوری اطلاعات با بکارگیری مطالعات اسنادی و میدانی از طریق تکمیل ۵۴۰ پرسشنامه به طریق تصادفی انجام گرفته است. اطلاعات مقاله نیز با بهره گیری از روش های آمار توصیفی- استنباطی تجزیه و تحلیل گردیده و یافته های این مقاله نشان می دهد که به طور کلی معیارهای معماری و کیفیت محیط شهری در بافت های میانی کلانشهرها و همچنین میزان رضایتمندی شهروندان از معماری و کیفیت محیط شهری در بافت های میانی کلانشهرها بسیار پایین است. در بین معیارهای مشارکت در امور و طرح های شهری در رتبه اول معیارهای کیفیت اجتماعی در این بافت های میانی قرار گرفته است که این اظهار تمایل شهروندان شیرازی، راه را برای مشارکت شهروندان در اجرای طرح های شهری بافت های میانی کلانشهرها، که آن از ضروریات موفقیت طرح های شهری در کلانشهرهای ایران است، مهیا می کند.

کلیدواژه ها:

معماری ، کیفیت محیط شهری و بافت های میانی