تاثیر معماری زمینه گرا در احیای هویت معماری بومی ایرانی

انسان به دنبال ایجاد سرپناه در ارتباط با اقلیم و محیط ، موفق به ساخت بناهایی شد که همه نیازهایش را برطرف می کند که باعث بهوجود آمدن نوعی اندیشه خاص معماری تحت عنوان هویت بومی یا معماری سنتی شد. ولی از دورهای به بعد ، همزمان با شکوفاییصنعتی و با روی کار آمدن معماری مدرن ارتباط مناسبی میان نیازهای امروزی و هویت بومی برقرار نشد. از طرفی در دیدگاه معماریمدرن ، خانه ماشین زندگی تلقی می گردد و بدون توجه به اقلیم و محیط و فرهنگ و هویت بومی ساخته می شود. که به عنوان نقاطضعف معماری مدرن محسوب می شوند. هدف از این پژوهش پیدا کردن و معرفی کردن راهکاری جهت احیای هویت بومی معماریایرانی در عصر حاضر است. یکی از این راهکارها اتخاذ رویکرد طراحی زمینه گراست. زمینه گرایی دیدگاهی است که علاوه برجنبه های کالبدی به ابعاد انسانی فرهنگی اجتماعی و تاریخی نیز توجه دارد و در این راستا معماری نقش اول را دارد. زمینه گرایینگرشی معماری است که به عواملی همچون طبیعت ، اقلیم ، کالبد بناهای تاریخی موجود و فرهنگ که بر ضرورت توجه به محیطپیرامون تاکید داشته باشد و با درک پیام بستر خود شکل می گیرد و به عینیت می رسد. پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی از نوعکیفی است و در جهت گردآوری داده ها از مطالعات کتابخانه ای بهره گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

هویت معماری ، بحران هویت ، معماری بومی ، هویت بومی ، معماری زمینه گرا