تاثیر روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده (ISTDP) بر سازگاری اجتماعی بیماران دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی

سازگاری اجتماعی شامل تعامل موثر فرد با محیط زندگی بوده و نشانه های آن داشتن احساسات مثبت درباره خود، شرکت در فعالیت های اجتماعی ، لذت بردن از ارتباط با دیگران، احساس آرامش در موقعیت های ناآشنا، داشتن احساسات مثبت درباره دیگران و توانایی تاثیرگذاری بر دیگران است . بنابر این پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر ”روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده” بر ”سازگاری اجتماعی ” بیماران دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی انجام شده است . پژوهش حاضر یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل دارای مراقبت های معمول یک پژوهش استاندارد است . جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه مردان ۱۹-۴۵ سال مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی محکومین زندان سمنان تشکیل می دهند . از بین این افراد، تعداد ۱۶ نفر با توجه به تحقیقات مشابه ، به شیوه دردسترس انتخاب و با روش تولید اعداد تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل جایگزین شدند. برای جمع آوری اطلاعات از مقیاس چند محوری میلون ۳ و مقیاس سازگاری اجتماعی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل دادهها از روش آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل واریانس چند متغیری با اندازه گیری مکرر) و نرم افزار آماری ۱۹spss- استفاده شد. بررسی تفاوت میانگین سازگاری اجتماعی گروه آزمایش (روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده) و کنترل حاکی از آن است که با حذف اثر پیش آزمون ها، بین هر دو گروه در سازگاری اجتماعی (۰۰۱/۰ P<، ۰۱/۳۴ (F=، تفاوت معنادار وجود دارد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده (ISTDP) بر افزایش سازگاری اجتماعی بیماران دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی موثر است . در تبیین این یافته باید گفت در روانپویشی کوتاه مدت مراجعین در مورد موضوعات مختلفی صحبت می کنند و درمانگر موضوعات مختلفی می شنود ،گوش کردن برای یافتن عناصر مشخص و مهم در درک مراجعین به ما کمک می کند رویکرد درمانی گروه درمانی روانپویشی با تاکید بر رفتارها، تفکرات، هیجانات و تعارضاتی که افراد در شرایط کنونی بین فردی خود دارند باعث کاهش اضطراب و استرس فرد می شود.

کلیدواژه ها:

روان درمانی پویشی کوتاه مدت ، سازگاری اجتماعی ، اختلال شخصیت ضد اجتماعی