بررسی جایگاه خودپنداره در روانشناسی تربیتی

خودپنداره به مجموعه ای از سیستم پیچیده، سازمان یافته و پویا از باورها، نگرش ها و عقاید آموخته شده اشاره دارد که هر فرد در مورد وجود شخصی خود صادق است. تربیت والدین، شکست مداوم، افسردگی و خودانتقادی درونی عواملی هستند که بر رشد خودپنداره فرد تاثیر میگذارند. خودپنداره مثبت را می توان از طریق رفتار عینی در شناخت خود، همیشه قدردانی از خود، دوستی با خود و داشتن تفکر مثبت و منطقی ایجاد کرد. روانشناسی تربیتی را می توان به یک رشته علمی مجزا در روانشناسی اشاره کرد که هم روش مطالعه و هم یک پایگاه دانش حاصل را در بر می گیرد. اعتقاد بر این است که رشد خودپنداره دانش آموزان به تمرکز مربیان روانشناسی تربیتی در تمرین کلاسی بستگی دارد. روانشناسی تربیتی دانش زمینه مهمی را ارائه می دهد که مربیان پیش از خدمت و ضمن خدمت می توانند به عنوان پایه ای برای تمرین حرفه ای استفاده کنند. یک خودپنداره مثبت می تواند با انتظارات شخصی خوش بینانه دانش آموز از خودش به پیشرفت تحصیلی خوب کمک کند.

کلیدواژه ها:

خودپنداره ، روانشناسی تربیتی