اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی و انعطاف پذیری شناختی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم

مقدمه: شناسایی درمان روانشناختی موثر بر بهبود کیفیت زندگی مادران دارای فرزند اوتیسم ضروری است، بنابراین پژوهش حاضر با هدف، اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی و انعطاف  پذیری شناختی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با دو گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری شامل مادران کودکان مبتلا به اوتیسم موسسه دوست اوتیسم شهر تهران در سال ۱۳۹۹ و  نمونه پژوهش تعداد ۳۰ نفر از مادران این موسسه بودند که از طریق نمونه گیری داوطلبانه و غیر احتمالی بر اساس ملاکهای ورود در گام اول انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو  گروه ۱۵ نفری که شامل گروه ازمایش و کنترل  بودند، جایگزین شدند که هشت جلسه آموزش پذیرش و تعهد دریافت کردند. طول جلسات ۴۵ دقیقه و به صورت هفتگی بود و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. ابزارهای پژوهش پروتکل پذیرش و تعهد تلفیقی هیز، پرسشنامه کیفیت زندگی و پرسشنامه انعطاف پذیری شناختی دنای و وندروال بودند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به طور معناداری موجب افزایش کیفیت زندگی و انعطاف پذیری شناختی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم می شود (۰/۰۰۱>P) نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر بر اهمیت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش کیفیت زندگی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم و ارائه افق های جدید در مداخلات بالینی تاکید دارد. بنابراین درمان پذیرش و تعهد به عنوان درمان مکمل می تواند با ایجاد تغییر مثبت و مناسب در مادران کودکان مبتلا به اوتیسم مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

Acceptance and commitment therapy ، quality of life ، cognitive flexibility ، mothers of children with autism ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، کیفیت زندگی ، انعطاف پذیری شناختی ، مادران کودکان مبتلا به اوتیسم