تعیین همبستگی بین رشد مهارت های زبانی و میزان پرخاشگری رابطه ای در کودکان فارسی زبان ۶-۴ ساله شهر شیراز

چکیده مقدمه: رشد زبان و رفتار اجتماعی از جنبه های مهم رشد اولیه کودکان محسوب می شوند. یکی از شایع ترین مشکلات رفتاری در دوران کودکی پرخاشگری رابطه ای، یعنی تلاش برای صدمه زدن به دیگران از طریق آسیب زدن به روابط اجتماعی است. پرخاشگری رابطه ای با عوامل مختلفی از جمله رشد زبان در ارتباط است که در این مطالعه به بررسی آن در کودکان ایرانی طبیعی پرداخته شد. مواد و روشها: تحقیق حاضر به روش غیرتجربی و مقطعی انجام شد. تعداد ۱۰۶ کودک (۶۴ پسر و ۴۲ دختر) ۴ تا ۶ ساله که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، به روش تصادفی چندمرحله ای، از بین مهدهای کودک شهر شیراز انتخاب و با استفاده از نسخه فارسی آزمون رشد زبان (TOLD-P۳) و پرسش نامه پرخاشگری رابطه ای ارزیابی شدند. جهت تعیین نوع و میزان همبستگی بین مهارت های زبانی و پرخاشگری رابطه ای در این کودکان، از ضریب همبستگی پیرسون و آزمون تی مستقل در سطح معنی داری ۰۵/۰ استفاده شد. یافته ها: رشد زبان و پرخاشگری رابطه ای دارای رابطه مثبت و معنی دار بودند (۰۱/۰>p). به عبارت دیگر، با افزایش مهارت های زبان درکی و بیانی در کودکان پیش دبستانی، احتمال بروز پرخاشگری رابطه ای در آن ها وجود دارد. از سوی دیگر، میزان بروز پرخاشگری رابطه ای و رشد مهارت های زبانی در دختران به طور معنی داری بیشتر از پسران بود (۰۱/۰>p). نتیجه گیری: مهارت های زبان درکی و زبان بیانی بهتر در پسران ۶-۴ ساله می تواند اثرات تسهیل کننده در بروز رفتارهای پرخاشگرانه رابطه ای داشته باشد. در صورتی که نمی توان چنین نقشی را برای رشد زبان در دختران ۶-۴ ساله قائل شد. کلید واژه ها: کودکان طبیعی، مهارت های زبانی، زبان درکی، زبان بیانی، پرخاشگری رابطه ای