مقایسه ی تاثیر فوری ارتوز AFO مرسوم و ارتوز لگنی- مچ پایی بر پارامترهای راه رفتن در افراد مبتلا به بیماری ام اس

چکیدهمقدمه: بیماری ام اس، بیماری خودایمنی سیستم اعصاب مرکزی است. در اثر این بیماری، گاهی عصب-های نخاعی و عصب-های بینایی آسیب می بینند. درمان ارتوزی، با توجه به ضعف عضلات مچ و هیپ و به دنبال افتادگی مچ پا، بصورت متداول در ایران استفاده ازAFO  می-باشد. بنابر مطالعات، بسیاری از بیماران از ارتوز AFO استفاده نمی-نمایند. از طرف دیگر ارتوزی به نام لگنی- مچ پایی در تحقیقات با ادعای کاهش مشکلات این گروه از بیماران مطرح شده است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تاثیر فوری ارتوز AFO مرسوم و ارتوز لگنی- مچ پایی بر پارامترهای راه رفتن در افراد مبتلا به بیماری ام اس می-باشد.مواد و روش ­ها: در این مطالعه ۱۷ فرد مبتلا به بیماری ام اس با درگیری یکطرفه در اندام تحتانی شرکت کردند. پارامتر های راه رفتن شامل سرعت و تقارن گام پس از آزمون ۲ دقیقه-ای راه رفتن در حالت بدون ارتوز و با ارتوز  AFOمرسوم و ارتوز لگنی- مچ پایی محاسبه گردید. تاثیر شاخص جثه، میزان اثربخشی ارتوز و رضایت از طریق پرسشنامه نیز در این افراد مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها : نتایج آزمونt  زوج نشان داد، سرعت راه رفتن و تقارن گام با ارتوز  AFOمرسوم و حالت بدون ارتوز دارای اختلاف معنادار نمی-باشد، در حالی­که هنگام استفاده از ارتوز لگنی- مچ پایی بطور معنادار بهبود می-یابد. همچنین میزان رضایت از ارتوز لگنی- مچ پایی بیشتر از ارتوز AFO مرسوم بود. در ارتباط با تاثیر شاخص جثه با اثربخشی مداخلات انجام شده بر روی سرعت و تقارن گام، اختلاف آماری معناداری مشاهده نگردید.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می­دهد که ارتوز لگنی– مچ پایی بصورت آنی، در بیماران ام اس با ضعف عضلات مچ پا و هیپ سبب بهبود در تقارن گام و افزایش سرعت راه رفتن می­گردد. همینطور به نظر می­رسد شاخص جثه عامل اثرگذاری در تجویز این ارتوز نمی­باشد.کلید واژه­ها: مولتیپل اسکلروزیس، ام اس، ارتوز، ارتوز لگنی- مچ پایی، AFO