پروتکل صندلی چرخان و کاربرد آن در بیماری های مختلف

مقدمه: آزمون صندلی چرخان به منظور بسط ارزیابی های درگیری سیستم محیطی و بررسی روند جبران مرکزی و پیگیری تاریخچه سیر بیماری و پایش کارایی درمان های خاص، کاربرد دارد. پارامترهای مورد ارزیابی و آنالیز در آزمایش صندلی چرخان فاز، بهره و تقارن است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی نتایج پژوهش های انجام شده در حوزه صندلی چرخان و بررسی کاربردهای بالینی آن بود. مواد و روش ها: مقاله مروری حاضر مقالات منتشر شده از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۹ بود که در پایگاه های اطلاعاتی Google Scholar, Science Direct, EBSCO, PubMed, Thieme و با استفاده از کلید واژه های صندلی چرخان، جبران مرکزی، نیستاگموس وجود داشت. یافته ها: حاصل جستجوی انجام گرفته ۵۸ مقاله پژوهشی و ۴ مقاله مروری بود. پس از بررسی مقالات، ۲۰ مقاله به موضوع مورد نظر پرداخته بود و در این مطالعه مروری مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: آزمون صندلی چرخان به علت مزایایی مانند فیزیولوژیک بودن محرک به کار رفته و پایش جبران توسط تغییرات تقارن و نیز قابل اجرا بودن آزمون، زمانی که بیمار حتی از داروهای مهارکننده وستیبولی استفاده می کند و راحتی آزمون، امروزه می تواند در پروتکل ارزیابی های دهلیزی قرار گیرد. کلیدواژه ها: صندلی چرخان، جبران مرکزی، نیستاگموس