اثر روش های مختلف کششی در طول گرم کردن بر تعادل ایستا و پویای دانشجویان تربیت بدنی دختر

مقدمه: هدف از این تحقیق، بررسی اثرات روش­های کششی ایستا، پویا و بدون کشش در طول گرم کردن بر تعادل ایستا و پویای دانشجویان تربیت بدنی دختر بود.مواد و روش­ها:  ۱۸ دانشجوی تربیت بدنی دختر (قد: ۵.۹۴ ± ۱۵۹.۶۸ سانتیمتر؛ جرم: ۵.۹۳ ± ۶۰.۲۱ کیلوگرم؛ سن: ۰.۶۳ ± ۲۲.۰۰ سال) برای عملکرد تعادل ایستا با آزمون لک­لک و همچنین برای تعادل پویا بوسیله آزمون ستاره بعد از روش­های مختلف کششی که شامل کشش ایستا، کشش پویا و بدون کشش بود، سنجیده شدند.یافته­ها: افزایش معناداری در تعادل ایستا پس از کشش پویا (۳.۱۴ ± ۶.۳۴ ثانیه) نسبت به کشش ایستا (۲.۴۷ ± ۴.۴۰ ثانیه، ۰.۰۳=P) وجود داشت. بعلاوه، افزایش معناداری در نمرات دستیابی تعادل پویا پس از کشش پویا (۳.۷۶ ± ۷۲.۰۳ درصد طول پایین تنه) نسبت به کشش ایستا (۵.۳۵ ± ۶۹.۵۸ درصد طول پایین تنه ، ۰.۰۱=P) وجود داشت.نتیجه گیری: محققان نتیجه گرفتند که برای حفظ تعادل، ورزشکاران بهتر است از روش کششی پویا استفاده کنند و بدن خود را هر چه بیشتر به این نوع روش کششی سازگارتر کنند چون این نوع روش کششی موجب افزایش عملکرد تعادل می­شود.