تبیین شاخص های کالبدی محلات شهری پیاده محور با رویکرد نوشهرگرایی، نمونه موردی:محله زرگنده تهران

در دهه های اخیر مشکلات خاصی در زندگی شهری روزمره انسان به وجود آمده است. این مشکلات اغلب ناشی استفاده بیش از اندازه از فناوری مدرن بوده است. در نتیجه این روند، تعامل اجتماعی انسان ها با یکدیگر کمتر شد و روابط آنها با یکدیگر به حداقل ممکن رسید. حضور گسترده وسایل نقلیه، افزایش سرعت جابجایی در شهرها و همچنین رشد شتابان جمعیت شهری در دهه های اخیر، سبب شکل گیری ساختار شهرها بر اساس شبکه معابر سواره شده است. این امر نتیجه ای جز دگرگونی چهره شهرهاو حاکمیت سیستم های حمل و نقل سواره با پیامدهای سوء زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی را به دنبال نداشته است. همین مسئله موجب تهدید سلامت و نشاط و سرزندگی حیات شهروندان به ویژه در محلات شهری شده است. این در حالی است که عابر پیاده به عنوان مهم ترین شرکت کننده در تردد، بیشترین سهم را در شهر دارد و پیاده روی و حضور شهروندان در فضاهای عمومی، به شهر و محلات شهری تحرک، پویایی و سرزندگی خواهد بخشید.جنبش ها و رویکردهای مختلفی به بحث درباره پیاده و پیاده مداری، به عنوان رویکردی برای ارتقاء تعاملات اجتماعی، پرداخته اند. یکی از این رویکردها، نوشهرگرایی می باشد. این پژوهش با فرض، مطلوبیت پیاده مداری، به طرح سوالاتی مبتنی برشاخص های کالبدی محله و اعمال آن در محله زرگنده، به بارنشسته است. در مقاله پیش رو پس از بررسی رویکردهای پیاده مداری و نوشهرگرایی، شاخص ها و زیرشاخص های محلات پیاده محور تبیین و با استفاده از مدل AHP ضریب اهمیت آنها مشخص شده است. با نهایی شدن این شاخص ها، محله زرگنده به عنوان یکی از محلات قدیمی تهران، با این شاخص ها سنجیده و میزان پیاده مداری آن مشخص گردیده است و در انتهای مقاله پیشنهاداتی برای ارتقاء وضعیت شاخص ها در محله مورد مطالعه، ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

عابرین پیاده ، پیاده محوری ، محلات شهری ، نوشهرگرایی