نگرشی به جایگاه پیاده مداری در فضای شهری با تمرکز بر حس- دلبستگی به مکان؛ نمونه ی موردی: خیابان قارن ساری

امروزه طرح های توسعه ی شهری در گسستی عمیق با سنت گذشته ی خود و با محوریت حرکت سواره در فضای شهری و کمرنگ شدن حضور عابران پیاده شکل گرفته اند. این امر موجب کاهش تعاملات اجتماعی، کیفیت، امنیت و سرزندگی در فضای شهری شده است. به نظر می رسد، خلق فرصت قدم زدن با احداث پیاده راه در شهرهای معاصر رویکردی مناسب در جهت ایجاد و ارتقای حس دلبستگی به فضای شهری باشد. از این رو در پژوهش حاضر، خیابان قارن ساری به عنوان نمونه ی موردی، با هدف ارزیابی اثر اجرای طرح پیاده راه، بر دلبستگی به فضای شهری انتخاب گردید. پژوهش حاضر از نظر ماهیت، توصیفی- تحلیلی و از لحاظ روش، پیمایشی محسوب می شود. جامعه ی آماری تحقیق شامل ۳۰۰ نفر از مراجعان پیاده و سواره ی نمونه موردی بودند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ی بسته بوده است. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و از روش آزمون T -استیودنت استفاده گردید. نتایج نشان داد که فاکتورهای آشنایی و خوانایی در این خیابان در شرایط مطلوبی بوده و فاکتورهای قلمرویابی و شخصی سازی در شرایط مطلوبی قرار ندارند که این امر موجب قرارگرفتن شاخص تعامل شناختی در بالاترین رتبه و شاخص تعامل رفتاری در پایین ترین رتبه شده است.

کلیدواژه ها:

پیاده مداری ، حس دلبستگی به مکان ، فضای شهری ، خیابان قارن ، شهر ساری