نگرشی نو به معماری سالمندی در ایران

بدون شک افزایش جمعیت سالمندان یکی از مهمترین چالش های اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی در قرن بیست و یکم بهشمار می رود و این چالش مهم مسئولان را بر آن میدارد که به کیفیت زندگی این افراد در خانه سالمندان که اغلب مورد غفلتواقع می شوند اهمیت بیشتری دهند. وقتی سکونت در سرای سالمندان ضرورت یابد، سالمند اغلب احساس طرد شدن و جداییمی کند. اگر سالمند احساس کند به خاطر ارزش کم و بهای اندک دور انداخته شده است، عکس العمل طبیعی فرد این استکه دچار احساس منفی شود. این افراد اغلب احساس بی اهمیتی، بی علاقگی و بی مهری می نمایند . با توجه به تاثیر متقابلانسان، بر فضا و فضا بر انسان این مساله پیش می آید که چگونه در خانه سالمندان می توان حس تعلق به مکان را افزایش دادکه مزایای آن آرامش، احساس امنیت و برگشت احساسات نابود شده و تغییر تلقی فرد و جامعه از این مکان هاست. در اینراستا حفظ حرمت سالمندان چه در معنای اخلاقی چه در طراحی فضاهای معماری، ایجاد خانه ای به معنای واقعی کلمه نهتنها به معنای سایبان و پناهگاه بلکه از لحاظ روانی و اجتماعی، ایجاد شرایط برقراری روابط اجتماعی برای سالمندان در گروطراحی محیطی برای آنان و ایجاد شرایط رفاهی، تفریحی و خلق محیطی پر شور در راستای شناخت نیازها و خواسته هایآنها، راه کردهایی است که به فعال ماندن این قشر یاری می رساند . روش تحقیق به لحاظ هدف، کاربردی است و به لحاظماهیتی، پژوهشی توصیفی_تحلیلی میباشد. برای تجزیه و تحلیل این اطلاعات از روش کمی و کیفی، استفاده شده و جمعآوری اطلاعات نیز با استفاده از داده های حاصل از روش های کتابخانه ای انجام شده است.

کلیدواژه ها:

کانون سالمندان ، نور ، سالمند ، رنگ ، معماری