نقش میانجی صمیمیت زناشویی در ارتباط بین خودمتمایزسازی و سبک های دلبستگی با رضایت جنسی در زنان پرستار

مقدمه: پرستاران نقش مهمی در سلامت هر جامعه­ای بر عهده دارند، که با توجه به حجم کاری زیاد و خسته کننده آنان در محیط کار، برخی مواقع نمی­توانند به خوبی مسائل مرتبط با جنسی را در زندگی خود را حل نمایند. این موضوع می­تواند منجر به کاهش کیفیت روابط زناشویی در زندگی آنان منجر شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین نقش میانجی صمیمیت زناشویی در ارتباط بین خودمتمایزسازی و دلبستگی با رضایت جنسی در پرستاران انجام گرفت. روش کار: پژوهش حاضر از نوع  همبستگی با روش مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل تمام زنان پرستار بیمارستان های شهر یزد در سال ۱۳۹۶ بود که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای، ۲۰۰ نفر از آن ها برای پژوهش انتخاب شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های خودمتمایزسازی اسکورن و فریدلندر (۱۹۹۸)، سبک دلبستگی کولینز و رید (۱۹۹۰)، صمیمیت زناشویی واکر و تامپسون (۱۹۸۳) و رضایت جنسی هادسون، هریسون و کروسکاپ (۱۹۸۱) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از نرم­افزار SPSS-۲۱ و مدل یابی Amos-۲۴ استفاده شد. یافته ها: یافته­ها نشان داد دلبستگی ایمن (۰۰۱/۰ > P)، دلبستگی اجتنابی (۰۱/۰ > P) و صمیمیت زناشویی (۰۰۱/۰ > P) تاثیر مستقیم معناداری بر رضایت جنسی می­گذارند. همچنین دلبستگی اجتنابی (۰۱/۰ > P) و دوسوگرا (۰۵/۰ > P) بر صمیمیت زناشویی اثر مستقیم و معناداری دارد. دلبستگی اجتنابی (۰۱/۰ > P) و دوسوگرا (۰۵/۰ > P) از طریق صمیمیت زناشویی بر رضایت جنسی تاثیر غیر مستقیم دارد. اثر غیرمستقیم خود متمایزسازی و دلبستگی ایمن به واسطه صمیمیت زناشویی بر رضایت جنسی به لحاظ آماری معنادار نیست (۰۵/۰ < P). همچنین اثر مستقیم خود متمایز سازی و دلبستگی ایمن بر صمیمیت زناشویی معنادار نشده است (۰۵/۰ < P). نتیجه گیری: استفاده از آموزش های موثر جهت تعدیل سبک دلبستگی و ارتقاء صمیمیت زناشویی پرستاران می تواند به افزایش رضایت جنسی پرستاران کمک نماید و درمانگران نیز می توانند با به کارگیری این راهبردها به نتایج مطلوبی دست یابند.

کلیدواژه ها:

self-differentiation ، attachment ، sexual satisfaction ، marital intimacy ، nurse ، خودمتمایزسازی ، دلبستگی ، رضایت جنسی ، صمیمیت زناشویی ، پرستاران