ارزیابی و بهینه سازی الگوی کاربری اراضی ( مطالعه موردی:حوضه آبخیز گل رودبار، استان سمنان)

بهینه­سازی کاربری اراضی، یکی از راه­کارهای مناسب برای حفاظت خاک است که به مدیران حوضه ­های آبخیز و تصمیم­گیران این امکان را می­دهد تا از بین گزینه­ های مختلف کاربری اراضی، بهترین تصمیم را اتخاذ کنند. هدف اصلی در انجام این تحقیق، تعیین سطح بهینه کاربری اراضی برای کاهش میزان فرسایش خاک و افزایش درآمد ساکنان حوضه آبخیز گل رودبار واقع در استان سمنان بود. برای این کار مدل برنامه­ریزی خطی برای سه رویداد مختلف وضعیت کنونی کاربری­ها و بدون اعمال مدیریت اراضی، وضعیت کنونی کاربری­ها و اعمال مدیریت اراضی و وضعیت استاندارد کاربری­ها، موردمطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که در شرایط بهینه سطح اراضی باغی ۸۵/۲۸ درصد، سطح اراضی مرتعی ۱۲/۷۴ درصد و سطح اراضی کشت آبی ۷۸/۲۸۳ درصد افزایش می یابند. همچنین در صورت بهینه ­سازی کاربری اراضی در شرایط استاندارد کاربری­ها، میزان فرسایش و سوددهی نسبت به شرایط قبل از بهینه­سازی حوضه به­ترتیب ۲۸/۱۶ درصد کاهش و ۵۸/۹۴ درصد افزایش می­یابد.

کلیدواژه ها:

برنامهریزی خطی ، سوددهی ، فرسایش خاک ، مدیریت کاربری اراضی ، وضعیت استاندارد