تحلیل سطوح پایداری توسعه روستایی در استان کرمانشاه

در برنامه ریزی منطقه ای، بررسی و شناخت وضعیت سطوح مختلف جغرافیایی، قابلیت و تنگناهای آن ها از اهمیت ویژه­ای برخوردار است. امروزه آگاهی از نقاط قوت و ضعف نواحی جهت ارائه طرح ها، برنامه­ها و سیاست­گذاری­ها ضروری است. در این راستا استفاده از شاخص­های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، کالبدی، بهداشتی و غیره می­تواند معیاری مناسب برای تعیین جایگاه نواحی ازنظر توسعه یافتگی باشد. در این راستا پژوهش حاضر بر اساس روش توصیفی– تحلیلی و  با بهره­گیری از تکنیک های موریس و ویکور به ارزیابی و تحلیل سطوح پایداری در سکونتگاه­های روستایی با تاکید بر شاخص های توسعه یافتگی در ابعاد اجتماعی- اقتصادی، کالبدی- نهادی پرداخته است. منطقه موردمطالعه، نقاط روستایی شهرستان­های استان کرمانشاه می­باشد. نتایج حاصل از مدل ویکور نشان می­دهد که بر اساس شاخص­های مختلف، رتبه و سطح توسعه یافتگی شهرستان­های استان کرمانشاه متفاوت بوده، به طوری که شهرستان اسلام آباد در رتبه نخست و سایر شهرستان ها بیشتر در وضعیت نیمه برخوردار و محروم هستند که ۹۲.۹درصد را شامل می شود. از سوی دیگر بر اساس مدل موریس شهرستان های اسلام آباد، کرمانشاه، صحنه و کنگاور در رتبه نخست و سایر شهرستان ها در رده های بعدی واقع شده اند و به طورکلی در هر دو مدل شهرستان ها در وضعیت نامناسبی و بیشتر آن ها در وضعیت محروم به سر می برند  که این مسئله بیانگر نوعی عدم تجانس و ناهماهنگی در سطح توسعه یافتگی این شهرستان­ها می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه ، توسعه پایدار ، سکونتگاه های روستایی ، کرمانشاه