بررسی تاثیر بازی درمانی در بزرگسالان مبتلا به اوتیسم

مقدمه و هدف: علائم اوتیسم در بزرگسالان می تواند با علائم اوتیسم در کودکان متفاوت باشد. بسیاری از بزرگسالان در طیسال ها یاد گرفته اند که با علائم خود زندگی کنند. اختلال طیف اوتیسم (ASD) یکی از شایع ترین اختلالات عصبی است. دربیشتر موارد، افراد معمولا پس از سن ۴ سالگی تشخیص اوتیسم را می گیرند. با این حال برخی از بزرگسالان با ASD تشخیصداده نشده زندگی می کنند. حتی ممکن است افراد با علائم شدیدتر تشخیص صحیح را دریافت نکرده باشند. افراد اوتیستیکمعمولا جنبه های ارتباطی و تعامل اجتماعی را به چالش می کشند. آن ها ممکن است در ارتباط با افراد دیگر و درک احساساتدیگران مشکل داشته باشند، ممکن است الگوها و رفتارهای انعطاف ناپذیری نیز داشته باشند، و اغلب آن ها اقدامات تکراری راانجام می دهند. در بزرگسالان مبتلا به علائم خفیف ASD ممکن است تشخیص انجام نشود.مواد و روش ها : جستجو در پایگاه های داده مختلف مانند Pubmed ، Google Scholar و با کلمات کلیدی مانند Autism، Adult ، Occupation ، Play and Leisure و ADL در بازه زمانی ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۵ صورت گرفت پس از ارزیابی مقالات۵ مقاله انتخاب شد و مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها : مطالعات انجام شده روی مقالات فوق نشان می دهد که شرکت در فعالیت های تفریحی و مشارکت در فعالیت هایاجتماعی مانند تعامل با رسانه ، انجام ورزش ، کاردستی و آموزش مهارت های رفتاری در بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به دلیلافزایش مشارکت اجتماعی در افزایش کیفیت زندگی این افراد موثر است.نتیجه گیری: با توجه به نتایج پنج مقاله فوق نتیجه می گیریم که می توان فعالیت و بازی و فعالیت های اجتماعی را به عنوان یکروش سودمند به همراه سایر درمان ها و روش ها توصیه کرد.

کلیدواژه ها:

فعالیت های تفریحی ، گروه درمانی ، مشارکت اجتماعی ، توان بخشی روانی ، اوتیسم ، استقلال