رشد شاخص های صرفی-نحوی و واژگانی زبان در نوپایان طبیعی و دیرگفتار ۳۰ و ۳۶ ماهه فارسی زبان

مقدمه و هدف: نوپایان دیرگفتار که با واژگان بیانی یا ترکیبات دوکلم های محدود نسبت به همتایان طبیعیشان در مراحل اولیه رشدزبان شناسایی می شوند، همواره همگام با رشد در معرض خطر آسیب های زبانی پایدار هستند. متاسفانه مطالعات اندکی در زمینهویژگی های زبانی کودکان فارسی زبان دیرگفتار صورت گرفته است. ازای نرو مطالعه حاضر درنظرداشت ضمن ارزیابی و مقایسه توانایی هایصرفی- نحوی و معنایی زبان در نوپایان طبیعی و دیرگفتار فارسی زبان در ۳۰ و ۳۶ ماهگی، رشد طولی آنها را نیز طی ۶ ماه بررسی کند.مواد و روش ها : طی مطالعه طولی و توصیفی- تحلیلی حاضر ۳۱ کودک دیرگفتار و ۳۲ همتای طبیعی که از نظر سن (۳۰ ماه) وتحصیلات مادر با هم جور شده بودند، با روش نمونه گیری غیراحتمالی دردسترس از آرشیو دو مرکز غربالگری شنوایی نوزادان شهر سمنانانتخاب شدند.یافته ها : مطالعه حاضر نشان داد نوپایان دیرگفتار در مقایسه با همتایان طبیعیشان در ۳۰ و ۳۶ ماهگی، به غیر از نسبت نوع به تعدادکلمات در سایر شاخص های زبانی اعم از میانگین طول گفته برحسب تکواژ، نمره رشد جمله فارسی، واژگان بیانی، واژگان درکی، تعدادکل کلمات و تعداد انواع کلمات به شکل معناداری نمرات پایین تری گرفتند (P<۰/۰۵). دو گروه از ۳۰ الی ۳۶ ماهگی افزایش چشمگیریرا در تمام شاخص های زبانی فوق به غیر از نسبت نوع به تعداد کلمات نشان دادند (P<۰/۰۵).نتیجه گیری: نوپایان دیرگفتار در مقایسه با همتایان طبیعی خود در سنین ۳۰ الی ۳۶ ماهگی در اغلب شاخص های صرفی- نحوی ومعنایی زبان عملکرد ضعیفتری داشتند و علیرغم رشد قابلتوجه در جنبه های واژگانی و صرفی- نحوی زبان تقریبا نیمی از آنها تاخیرخود را تا ۳ سالگی حفظ کردند. این امر لزوم شناسایی نوپایان دیرگفتار در معرض نقایص زبانی پایدار و ارائه مداخلات زودهنگام را بیشاز پیش روشن می سازد .

کلیدواژه ها:

دیرگفتاری ، رشد ، زبان ، صرفی- نحوی ، واژگان