بررسی عوامل عفونت های بیمارستانی در بیمارستان های ایران

یافته ها: بطور میانگین بیشترین و کمترین بار آلودگی باکتریایی به ترتیب مربوط به بخش های جراحی و اتاق عمل می باشد و بیشترینمیزان آلودگی قارچی مربوط به بخش های جراحی و کمترین آن در بخش های ICU و اتاق عمل بوده است. شایع ترین باکتری هااستافیلوکوک (۷ / ۶۶ %) و باسیلوس (۸۳ / ۲۰ %) و شایع ترین قارچ ها آسپرژیلوس (۲۰ / ۲۸ %) و پنی سیلیوم (۱۲ / ۲۸ %) بودند. نتایج نشان می-دهد که سطوح تخت بیمار، کف و دیوار اتاق عمل و ماسک بیهوشی بیشترین بار آلودگی میکروبی را داشته و همچنین دستگاه ساکشنبعنوان مهمترین عامل خطر بروز عفونت بیمارستانی ذکر شده است. میزان آلودگی میکروبی در هوای بیمارستانها در شیفت عصر (زمانملاقات) و فصل تابستان به ترتیب بیشتر از شیفت صبح و فصل زمستان بوده است. تراکم زیاد افراد در بخش ها اعم از بیماران، کارکنانو همراهان بیمار عامل اصلی و موثر افزایش عوامل بیولوژیک در بیمارستان ها است. بین تراکم جمعیت و غلطت بیوائروسل ها رابطه خطیو معنی داری وجود داشته است. همچنین در اتاق عمل میزان آلودگی درحین عمل بطور معنی داری از قبل و بعد از آن بیشتر بوده است.نتیجه گیری: بیشترین شیوع عوامل باکتریایی عفونت های بیمارستانی مربوط به استافیلوکوک و پس از آن باسیلوس است و عاملقارچی آن آسپرژیلوس و پس از آن پنی سیلیوم می باشد لذا کنترل آنها نیازمند یک برنامه جامع و بهم پیوسته است.

کلیدواژه ها:

قارچ ، بیمارستان ، عفونت بیمارستانی ، باکتری