نقش دانش بومی و تحقق شاخصه های پایداری در پوشاک محلی اقوام ایرانی

توسعه پایدار رویکردی پیچیده است که در پاسخ به سیاست های مخرب زیست محیطی ، در نتیجه ی استفاده از تکنولوژی ؛ افزایش فقر و نابرابری منتج از جهان سرمایه داری و تولید انبوه به وجود آمده است صنعت . منسوجات و مد به عنوان یکی از آلوده ترین صنایع جهان، بخش قابل توجهی از پژوهش های طراحی پوشاک، سازگار با محیط زیست را به خود اختصاص داده است . مباحث توسعه پایدار در حیطه پوشاک منسوجات در ایران سابقه طولانی ندارد، بنابرین شناخت ملاحظات فرهنگ قومی و دانش بومی مردم محلی در درک آن الزامی است . در این پژوهش مفهوم سنتی توسعه پایدار با سه بعد زیست محیطی ، اجتماعی و اقتصادی بسط پیدا کرده و دو بعد فرهنگی و زیبایی شناسی نیز در پوشاک بدان افزوده شده است . در گستره جغرافیایی ایران، فرهنگ های مختلفی از اقوام ایرانی وجود دارد. آشنایی هرچه بیشتر با اسلوبها و مواد اولیه تهیه پارچه ، پوشاک و الگوهای مصرف اقوام بومی دستیابی به پاسخ چگونگی پایداری در لباس اقوام ایرانی و تدوین روشهای صحیح پایداری در صنعت پوشاک ایران را محقق می سازد. در این پژوهش تلاش شده است تا ضمن تعریف مفاهیم شاخصه های پایداری در لباس، نمود آن در پوشاک اقوام محلی ایران تحلیل گردد. گردآوری اطلاعات این تحقیق کتابخانه ای است ، از لحاظ هدف کاربردی از لحاظ روش تحلیلی -توصیفی است . نتایج حاصل این پژوهش نشان داده است که تمامی مراحل تولید پارچه و پوشاک، مصرف و نگهداری آن در پوشاک اقوام محلی ایران با اهداف توسعه پایدار هم سو است و ابعاد آن در فرهنگ و سبک زندگی آنان نهفته است .

کلیدواژه ها:

پایداری ، توسعه پایدار ، پوشاک اقوام محلی ، لباس پایدار ، دانش بومی ، دانش سنتی ، پوشاک سنتی ، محیط زیست