بررسی پیمانهای بین المللی تغییرات اقلیمی، با تاکید برتوافق نامه تغییرات اقلیمی پاریس ۲۰۱۵

در سالهای اخیر، تغییرات اقلیمی به یکی از مهم ترین معضلات و مسائل مشترک بشریت تبدیل شده است . همزمان با انقلاب صنعتی در اوایل قرن نوزدهم و بهره برداری از زغال سنگ برای تولیدات صنعتی ، افزایش چشم گیری در انتشار گازهای گلخانه ای به وجود آمد و روز به روز به میزان آن افزوده شد . گازهای گلخانه ای یکی از منابع مهم تهدیدکننده محیط زیست و جوامع انسانی به علت تاثیر آن در تغییرات اقلیمی و گرمایش زمین ، محسوب می گردند. از آنجا که گرمایش جهانی منجر به تغییرات آب و هوایی می شود که در طولانی مدت، امکان زیستن در کره زمین را با مشکلاتی روبرو خواهد کرد و با توجه به این که انتشار گاز دی اکسید کربن برآمده از استفاده زیاد از منابع انرژی ، سبب افزایش دمای کره زمین می گردد، جامعه جهانی برای حل این مشکل از دهه ۱۹۹۰، رژیم حقوقی تغییرات اقلیمی را در چارچوب اتخاذ مجموعه ای از معاهدات بین المللی شکل دادهاست که تعهداتی را برای کشورها در مورد کاهش ، تثبیت و کنترل میزان انتشار گازهای گلخانه ای ایجاد می نماید. به همین جهت ، برخی از مهم ترین پاسخ های جهانی نسبت به تغییرات اقلیمی عبارتند از کنوانسیون تغییرات آب و هوایی ۱۹۹۲ و پروتکل کیوتو۱۹۹۷ که در نهایت توسط توافق نامه تغییرات اقلیمی پاریس ۲۰۱۵ تکمیل شد. به نظر می رسد اکثر دولت ها به مفاد این پیمانها پایبند نبودهاند. در این پژوهش ، ابتدا به بررسی تاریخچه پیمانهای بین المللی تغییرات اقلیمی پرداخته شده است ؛ سپس ، قالب حقوقی توافق نامه تغییرات اقلیمی پاریس ۲۰۱۵ و تعهدات دولت ها در آن، مورد بررسی قرار گرفته است .

کلیدواژه ها:

کنوانسیون تغییرات آب و هوا ، پروتکل کیوتو ، توافقنامه تغییرات اقلیمی پاریس ۲۰۱۵ ، تغییرات اقلیمی ، تعهدات حقوقی دولتها.