بررسی کنواسیون ها و اسناد بین الملل درباره حقوق زنان با تکیه بر رفع تبعیض و خشونت

کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان در سال ۱۹۷۹ توسط سازمان ملل متحد تصویب شد و تاکنون ۱۸۶ کشور جهان آن را امضا کرده اند. در ایران، این کنوانسیون به تصویب شورای اسلامی رسید، سپس در سال ۱۳۸۲ توسط شورای نگهبان رد شد و در حال حاضر در کمیته تسهیلات در دست بررسی است. از زمان تصویب این توافق، همواره بحث های موافق و مخالف الحاق ایران به این توافق با توجه به تبیین مواضع دو گروه در جریان بوده است. طرفداران از حقوق برابر زن و مرد حمایت می کنند و ادغام را فرصتی برای اصلاح برخی قوانین تبعیض داخلی می دانند و با کمال میل شرایطی را می پذیرند که در آن متون و قراردادهای صریح قرآن و قوانین جنسی اسلام ناسازگار باشد. خشونت برعلیه زنان و همچنین دختران یکی از جدی ترین مصادیق نابرابری جنسیتی است که نقض حقوق بشر تلقی می شود. مساله خشونت و تبعیض در سطح جهانی و بین المللی و به طور خاص در کشورهای توسعه نیافته وجود دارد و پیامد های منفی وسیعی را نه تنها برای قربانیان مستقیم آن، بلکه برای فرزندان، اعضاء خانواده و جوامع ایجاد می کند؛ با در نظر گرفتن این مسائل هدف از پرداختن به این پژوهش بررسی جایگاه ممنوعیت خشونت و تبعیض علیه زنان در چهارچوب نظام حقوق بشر بین المللی می باشد.

کلیدواژه ها:

خشونت علیه زنان ، کنوانسیون استانبول ، رفع تبعیض ، کنواسیون حقوق زنان .