مطاله ی تقنینی نظام حقوقی ایران و راهکارهای جلوگیری از طلاق عاطفی به منظور تحکیم بنیان خانواده و روابط زوجین

طلاق عاطفی به طلاقی گفته می شود که از همه نظر ویژگی های طلاق حقوقی را دارد، ولی به دلیل وجود موانع فرهنگی ، ارزشی، معنوی، موقعیتی و قانونی خاص آشکار نمی شوند. در واقع اینگونه طلاق ها بدون انحلال ازدواج اتفاق می افتد. طلاق عاطفی متضمن فقدان اعتماد، احترام و محبت به یکدیگر است؛ همسران به جای حمایت از هم در جهت آزار و ناکامی و تنزل عزت نفس یک دیگر عمل می کنند و هر یک به دنبال یافتن دلیلی برای اثبات عیب و کوتاهی و طرد دیگری هستند. در طلاق عاطفی اگر چه ممکن است به نظر برسد که ازدواج شکل و محتوایی از صمیمیت دارد، اما در واقع همسران فقط در کنار هم زندگی میکنند و در احساسات شخصی یکدیگر شریک نیستند. جهت درمان طلاق عاطفی و جلوگیری از تبدیل آن به طلاق حقوقی، در قوانین دو راهکار موجود است. یکی استفاده از نهاد داوری در اختلافات زناشویی که با اجرای درست آن می توان به بسیاری از اختلافات پایان داد. دیگری نهاد مفیدی به نام سازش است که از طریق مراکز مشاوره خانواده این امکان را ایجاد می کند تا جهت درمان طلاق عاطفی گامی موثر برداشته شود. هرچند این راهکارها در اجرا، توفیق بسیاری پیدا نکرده اند، اما با اعمال اصلاحاتی هدف مورد نظر پژوهش، که همانا درمان طلاق عاطفی است، دست یافتنی تر خواهد شد. در این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی به مطالعه ی تقنینی نظام حقوقی ایران و راهکارهای جلوگیری از طلاق عاطفی به منظور تحکیم بنیان خانواده و روابط زوجین، پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

طلاق عاطفی ، داوری ، سازش ، تحکیم خانواده ، حقوق ایران