تاثیر تقویت ارتباط اجتماعی در توسعه فضای عمومی عمرانی شهری

خیابان سیاسی ترین فضای عمومی موجود در شهر است. طرح ها و برنامه های عمرانی و شهرسازانه ای که امروزه تحت عناوین مختلف برای شهرها تهیه می شوند، به طرز زیرکانه ای در راستای اعمال “قدرت ” نظام حاکم بر فضاهای عمومی به خصوص ” خیابان ” است. اعمال قدرت بر فضاهای شهری امروزه از قالب فیزیکی و کالبدی خارج شده( آنگونه که در سبک های مختلف در گذشته با تاثیر پذیری از “معماری اقتدار گرا” و “شهرسازی کالبد محور” وجود داشته است.) و به شیوه های مختلف-رقابت بر سر فضا، رقابت برای کسب قدرت و سلطه بر فضا- وارد رفتارهای روزمره ی کنشگران در فضاهای عمومی-خیابان-شده است. شهر نقطه برخورد و انباشت بسیاری از فعالیت های شخصی و جمعی است که خود ریشه در سنن فرهنگی داشته و به وسیله نیروهای اجتماعی و اقتصادی در طی یک زمان شکل گرفته است. از این رو شهر تجلی گاه ارتباطات اجتماعی انسان ها بوده و بستر تحقق بخش عمده ای از تعاملات اجتماعی می باشد. اما عمده شهرهای امروزی به کانون تراکم و رشد جمعیت، محل تبادل کالا، اشیا و اطلاعات و... تبدیل شده و از وجود معضلات شهری، افزایش دامنه نابرابری های اجتماعی (فقر، بزهکاری و...) تنزل ارزش ها و حتی تغییراتی در هنجارها و رفتارهای اجتماعی ساکنانشان که آرامش و آسایش انسان شهرنشین را مختل نموده در رنج می باشند. بر این اساس دیگر حس تعلق به جامعه، تجربه دیدن و دیده شدن، دیدارهای چهره به چهره و در نهایت تعاملات اجتماعی به عنوان یکی از مهمترین نیازهای انسانی به درستی به وقوع نپیوسته و تمایل انسان به مراودات اجتماعی و تعلق به جامعه کاهش یافته است. لذا روند افزایش این مسائل نگرانی بسیاری از اندیشمندان علوم اجتماعی و صاحب نظران حوزه های شهرسازی را فراهم نموده است. تا آنجا که امروزه نظریه های بسیاری در جهت تلاش برای اجتماعی شدن شهرها و همچنین توجه علم شهر سازی به مقوله تعاملات اجتماعی ارائه گردیده.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: تقویت ارتباط اجتماعی ، توسعه ، فضای عمومی عمرانی شهری.