آنالیز ساختار فضایی بر اساس عدالت اجتماعی- فضایی (مطالعه موردی: مناطق ۱.۲.۱۰ کلانشهر تبریز)

به دنبال افزایش جمعیت شهرها، محدودیت در منابع و امکانات موجود رخ می­نماید و برخورداری دوگانه­ای در میان شهروندان ظاهر می­شود، محرومیت در مقابل برخورداری. به دنبال این مساله رویکردهای عدالت محور در برنامه­ریزی شهری مود توجه صاحبنظران قرار می­گیرد. این رویکرد درصدد توزیع متوازن و متعادل فرصت­ها و منابع در مناطق مختلف شهر و بین گروه­های مختلف جمعیتی در شهرها می­باشند و سعی در سازمان­دهی فضای شهر بر پایه اصل عدالت دارند. پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی می­باشد. روش به کار گرفته شده در آن توصیفی- آنالیزی است که بر مطالعات اسنادی و میدانی استوار است. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی عدالت اجتماعی در سازمان فضایی شهر تبریز به انجام خواهد رسید که با بهره گیری از سه شاخص اجتماعی، اقتصادی و کالبدی و تکنبک موریس و ویلیامسون به سطح­بندی مناطق ۱و۲و۱۰ شهر تبریز می­پردازد و در مرحله بعد با استفاده از آزمون­های آماری همبستگی به آنالیز رابطه سطح اقتصادی اجتماعی مناطق با میزان برخورداری اقدام شده است.  نتایج این پژوهش بیانگر آن است که برخوردارترین منطقه، منطقه ۲ می­باشد و منطقه ۱۰ محروم­ترین منطقه به شمار می­رود. ضریب اختلاف ویلیامسون نشانگر عدم تعادل در توزیع شاخص­ها بین مناطق می­باشد و آزمون همبستگی حکایت از برخورداری بیشتر در سایه شرایط اقتصادی- اجتماعی بالاتر است.

کلیدواژه ها:

عدالت اجتماعی ، ساختار فضایی ، مدل موریس ، مدل ویلیامسون ، مناطق۱ ، ۲و۱۰ شهر تبریز