تاثیر بناهای معاصر دهه پنجاه خورشیدی، در شکل گیری حس تعلق به مکان؛ نمونه موردی موزه هنرهای معاصر تهران

ساختن زمانی میتواند در هویت ملی و فرهنگی یک جامعه نقش بسزایی ایفا کند، که در کنار برآورده کردن نیازهای کاربردی در احساس و باورهای اهالی یک شهر و یک ملت تاثیرات هویتی، شناختی و معنوی ایجاد کند. تاثیراتی که در گذر زمان قوی تر و پررنگتر شوند و ارزش های اثر را نه تنها در گذر زمان پنهان نسازد بلکه بتواند شهروندان را از گذشته تا حال مخاطب خود قرار دهد. یکی از معانی مهم در ارتقاء کیفیت محیط های انسانی، حس تعلق به مکان می باشد. که عامل مهمی در شکل گیری پایه های ارتباطی شهروندان در شهر میباشد، موزه هنرهای معاصر، در مقیاس یک بنای فرهنگی که در عرصه هنری، مخاطبین ویژه دارد، و در دهه ۵۰ شمسی معرف هنر و هویت هنرمندان ایرانی و غربی بوده است مورد مطالعه قرار گرفته است. این تحقیق به روش توصیفی تحلیلی، و کتابخانه ای انجام شده است. در بررسی کیفیت فضایی این بنا میتوان نتیجه گرفت که معمار توانسته از طریق ایجاد پلی بین هویت و معماری گذشته ی اصیل ایرانی با جامعه رو به رشد و نوگرا، خالق هویتی ماندگار برای شهر تهران باشد، توجه معمار به درک محیطی و احساس انسان در برخورد با مکان، منجر به ایجاد فضایی با کیفیت حس تعلق به مکان گردیده است.

کلیدواژه ها:

موزه هنرهای معاصر ، کامران دیبا ، حس تعلق ، روح مکان ، حس مکان