رابطه امید به زندگی و نگرشهای ناکارآمد با اضطراب کرونا در دانشجویان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ی امید به زندگی و نگرشهای ناکارآمد با اضطراب کرونا در دانشجویان مقطع کارشناسی میباشد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی موسسات غیرانتفاعی شهر رشت در سال تحصیلی۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود. از جامعه یاد شده، تعداد ۱۲۰نفر به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب گردیدند. ابزارهای ارزیابی پژوهش، شامل مقیاس اضطراب بیماری کرونا علیپور و همکاران((CDAS، مقیاس نگرشهای ناکارآمد بک و وایزمن((DAS-۲۶ و مقیاس امید به زندگی اشنایدر((AHS بودند. داده ها با استفاده از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیری و با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۲ تحلیل گردیدند. یافته ها نشان داد که رابطه منفی و معنیداری بین اضطراب کرونا با همه ابعاد امید به زندگی وجود دارد((P < ۰/۰۱؛ همچنین رابطه بین اضطراب کرونا با ابعاد نگرشهای ناکارآمد مثبت و معنیدار بود(.(P < ۰/۰۱ نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که ابعاد امید به زندگی و نگرشهای ناکارآمد در مجموع ۶۰ درصد از سطح اضطراب کرونا دانشجویان را پیش بینی می کند. باتوجه به یافته های پژوهش حاضر، میتوان گفت که سطح امید به زندگی و برخورداری از نگرشهای ناکارآمد بر شدت تجربه اضطراب کرونا دانشجویان اثرگذار است.

کلیدواژه ها:

امید به زندگی ، نگرشهای ناکارآمد ، اضطراب کرونا ، دانشجویان