مقایسه اثربخشی آموزش واقعیت درمانی و مثبت اندیشی بر اجتناب شناختی، جهتگیری منفی به مشکل با نقش تعدیل کننده جنسیت در دانش آموز ان نابینا

هدف مطالعه حا ضر، برر سی اثربخشی آموزش واقعیت درمانی و مثبتاندی شی بر اجتناب شناختی و جهتگیری منفی به مشکل، با نقش تعدیل کننده جنسیت در دانش آموز ان نابینا بود. روش انتخابی نیمه آزمایشی که در آن از طرح پیش آزمون- پس آزمون نیز استفاده گردید. انتخاب جامعه آماری از بین دانش آموزان نابینای پسر و دختر، مقاطع متوسطه شهر اردبیل (۱۴۰۰-۱۴۰۱) صورت پذیرفت. تلاش گردید تا از بین ۱۲۰ نفر دانش آموز نابینای واجد شرایط،۹۰ نفر داوطلب نابینا ، به روش نمونه گیری تصادفی در قالب یک گروه گواه و دو گروه آزمایش (هر گروه۳۰ نفر) انتخاب گردند. جهت گروه های آزمایش، آموزشهای مداخله ای که عبارت بود از انجام هشت جلسه آموزش واقعیت درمانی و هشت جلسه آموزش مثبت اندیشی برگزار شد. ملاک ورود به تحقیق عبارت بود از نابینایی مطلق، تحصیل در مقطع متوسطه دوم و ملاک خروجی نیز تحت نظر روانپزشک نبودن، عدم مصرف دارو و عدم حضور در بیش از سه جلسه آموزش در نظر گرفته شد. داده های پرسشنامه های جهت گیری منفی به مشکل و اجتناب شناختی پس از جمع آوری، بوسیله نرم افزار Spss۲۴، در سه مرحله پیش آزمون ، پس آزمون و پیگیری با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره و همچنین آزمون تعقیبی بنفرونی، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های تحقیق بیانگر آن بود که تفاوت معنی داری در مداخله درمانی مثبت اندیشی و واقعیت درمانی در بین گروه های آزمایش و گواه با تاکید بر نقش تعدیلگر جن سیت قابل م شاهده بود. ضمن آنکه تفاوت مذکور در آزمون پیگیری (یک ماه بعد) نیز بیانگر تائید ماندگاری اثر آموزشها بر گروه های آزمایش بود ۰/۰۵) .(P<بنابراین به نظر می رسد آموزش واقعیت درمانی و مثبت اندیشی، ابزاری مناسب در جهت اجتناب شناختی و جهت گیری منفی به مشکل در دانش آموزان نابینا محسوب میگردد.

کلیدواژه ها:

واقعیت درمانی ، مثبت اندیشی ، اجتناب شناختی ، جهتگیری منفی به مشکل ، دانش آموز ان نابینا