الگوی ساختاری رابطه بین پیوندهای والدینی و اضطراب اجتماعی در نوجوانان با نقش میانجی شفقت به خود

اضطراب اجتماعی اغلب در دوره نوجوانی بروز می یابد و میتواند عملکرد فرد را دچار تخریب سازد. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی شفقت به خود در ارتباط بین پیوندهای والدینی و اضطراب اجتماعی در نوجوانان انجام شد. مطالعه حاضر، توصیفی-همبستگی و از نوع مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه نوجوانان شهر تهران در فروردین و اردیبهشت ۱۴۰۱ بود. از این بین نوجوانانی که نمره بالاتر از ۴۰ را در پرسش نامه اضطراب اجتماعی کسب کردند،۱۱۷ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و از آنها خواسته شد تا به پرسشنامه شفقت به خود و مقیاس پیوندهای والدینی نیز پاسخ دهند. نتایج پژوهش نشان داد که ضریب همبستگی بین اضطراب اجتماعی با بعد مراقبت و کنترل پیوندهای والدینی و شفقت به خود در سطح ۰/۰۱ معنادار است. همچنین شفقت به خود در ارتباط بین پیوندهای والدینی و اضطراب اجتماعی در نوجوانان دارای نقش میانجی بود. بر این اساس در رابطه بین پیوندهای والدینی و اضطراب اجتماعی در نوجوانان، شفقت به خود دارای نقش میانجی بود. بنابراین پیوندهای والدینی از طریق افزایش سطح شفقت به خود میتواند به کاهش اضطراب اجتماعی در نوجوانان کمک کند.

کلیدواژه ها:

پیوندهای والدینی ، اضطراب اجتماعی ، نوجوان ، شفقت به خود