شهرسازی تاریخی شیراز در گرو حفظ ساختار شهری جهت بازپس گیری معماری بومی

امروزه با توجه به پیشرفت تکنولوژی های متعدد در سراسر جهان هنوز نواقصی در توسعه پایدار شهری دیده می شود که این مسیله در جوامع امروزی روز به روز بیشتر مورد توجه قرار می گیرد .با شناخت اهمیت نقش معماری بومی در فرآیند توسعه پایدار خانه ها، از طریق بررسی پایداری عناصر و هویت های معماری بومی بناهای تاریخی هر منطقه و سپس به کار بردن خصوصیات و ارزش های آن در معماری امروز می تواند گام مهمی در جهت روزافزون توسعه پایدار و جلوگیری از به هدر رفتن وقت،انرژی،هزینه،دانش و ... شود.به گونه ای که با توجه به مطالعات و تحقیقات انجام شده این راه حل به وجود آمده که توسعه پایدار شهری تا حد زیاد و مطلوبی در گرو شناخت و استفاده صحیح از ویژگی های معماری بومی هر منطقه است.اکنون شاهد آن هستیم که بناهایی که در گذشته ساخته می شده به علت آگاهی کافی و رعایت اصول معماری بومی در پایداری شهری آن زمان تاثیر بسزایی داشته اند و هنوز دارای اقتدار هستند و الگوهای مناسبی برای آن شهر یا منطقه به حساب می آیند. در ایران عدم تطبیق و همخوانی بافت قدیم شهرها با الگوی جدید شهرنشینی، سبب نزول کیفیت این مناطق گردیده است. محله سید ذوالفقار شیراز نیز از جمله بافتهای فرسوده میباشد.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: توسعه پایدار ، شهرنشینی ، معماری بومی ، انرژی ، شیراز.