تاثیر پایدارسازی در نظام درآمدی شهرداریها

چکیدهدر دهه های اخیر مدیریت شهری در ایران به طور فزاینده ای با چالش های فراوانی روبرو بوده است که این امر ناشی از عوامل گوناگون اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اجرایی، مالی و حقوقی متعددی است(معزی مقدم، ۱۳۸۱: ۳۶). رشد و توسعه سریع و شتابزده و غالبا بی رویه شهرها به واسطه رشد سریع جمعیت شهری، یکی از مسایلی که بر ابعاد مشکلات و معضلات حاضر افزوده است(معاونت عمرانی دفتر برنامه ریزی وزارت کشور، ۱۳۸۱: ۱۱). وجود بیش از ۶۰ درصد از جمعیت کشور در شهرها، بالاتر بودن نرخ رشد جمعیت شهری نسبت به نرخ رشد جمعیت ملی و اختصاص درآمد بسیار بالایی از ارزش افزوده و اشتغال کشور به شهرها، نشان از جایگاه اقتصاد شهری در ایران دارد(قادری، ۱۳۸۵: ۲۲). از دید اقتصاد شهری عواملی چون گسترش دامنه فعالیت های شهرداری ها و بالا بردن سطح انتظارات مردم از آنها و مشکلات ناشی از افزایش جمعیت شهری نیاز به گسترش منابع مالی و درآمدی شهرداری ها را بیشتر می کند(قلعه دار، ۱۳۸۲: ۲). بنابراین، در میان بخش های مختلف مدیریت شهری، تامین منابع مالی و درآمدی شهرداری ها اهمیت ویژه ای دارد. زیرا از یک سو کسب درآمد شهرداری ها تاثیر عمده ای در ارایه خدمات به شهروندان دارد و از سوی دیگر فقدان درآمد کافی نه تنها سبب عدم ایجاد خدمات ضروری در شهر می شود بلکه، اساسا اجرای تمامی طرح ها و برنامه های شهری را با مشکل مواجه خواهد ساخت(جمشیدزاده، ۱۳۸۲: ۲۹). شهرداری ها در حالی از منابع محروم شدند که روش جایگزینی برای درآمدهای شهری مد نظر گرفته نشده است. ورود شهرداری ها به فعالیت های اقتصادی و ایجاد سازوکارهای درآمدی، تبدیل برخی منابع به سهام و دریافت سود سهام در قالب شرکت های سهامی عام یا خاص یک از مسیرهای فعالیت اقتصادی است.

کلیدواژه ها:

واژه های کلیدی: پایدارسازی ، شهرداریها