نشانه شناسی نقاشی های دیواری پساانقلابی در تهران

در این مقاله با استفاده از رویکرد نشانه شناسی به درک معنای آثار گرافیتی و یا همان نقاشی های دیواری در شهر تهران پرداخته شده است. نوعی روش کیفی است که برای باز فهم نمودهای شهری به رویکرد انتقادی و نشانه شناسی مجهز شده است تا بتواند از معانی مورد انتظاری که در نقاشی های دیواری شهری وجود دارد فراتر رفته و با کمک تکنیک های نشانه شناختی به بطن گرافیتی به عنوان یک واقعیت اجتماعی برسد. در قسمت چارچوب نظری از تئوری بازنمایی واقعیت و همچنین تحلیل گفتمان به عنوان دو تئوری انتقادی که معتقدند درک ما از آثار هنری همواره با وساطت و میانجی گری عوامل مختلفی محقق می شود و آن عوامل در قالب و فرم های از پیش تعیین شده سعی در واقعی جلوه دادن پیام خود هستند وام گرفته شده است. یافته های مقاله نشان می دهد که نقاشی دیواری به عنوان بخشی از تن شهر همواره محل منازعه ی فضای عمومی و ساختارهای قدرت بوده است. شهرداری به عنوان بخشی از قدرت خود را مالک و صاحب دیوارهای شهری می داند و همواره در پی مشروعیت بخشی از طریق اسطوره سازی مفاهیم بوده است و در این فرایند ابعاد گوناگونی از واقعیت شهری را به حاشیه سپرده است، از این رو در کنار نقاشی های دیواری رسمی همواره نفاشی های غیر رسمی وجود دارد که حوزه های متنوعی از حیات شهری را منعکس می سازد. مصداق عینی این نوع نقاشی ها نقش زنان در نقاشی دیواری شهری است.

کلیدواژه ها:

Graffiti ، Community ، City ، culture ، women