خودکارآمدی پژوهش و خودکارآمدی تصمیم گیری حرفه ای دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شیراز؛ ارائه یک مدل تبیینی

مقدمه: موسسات آموزش عالی در قرن بیست و یکم، در پی بسترسازی مناسب فعالیت های پژوهشی و افزایش کیفیت این پژوهش ها هستند. از جمله عوامل موثر بر کیفیت پژوهش ها، خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان است که انتظار می رود خودکارآمدی تصمیم گیری حرفه ای را به دنبال داشته باشد. روش ها: در این مطالعه توصیفی همبستگی، جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال ۹۴-۹۵ بود که با روش نمونه گیری خوشه ای مرحله ای ۳۰۰ نفر انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودکارآمدی تصمیم گیری حرفه ای دانشجویان بتز و لازو (Betz & Luzzo) و پرسشنامه ی خودکارآمدی پژوهش هولدن (Holden) بود. پس از محاسبه روایی و پایایی ابزار، پرسشنامه ها توزیع و با استفاده از لیزرل و آزمون ضریب همبستگی مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج: در خودکارآمدی پژوهش، گزارش دهی از بالاترین نمره (۲۹/۱±۱۳/۴۷) و مهارت گردآوری از پایین ترین نمره (۶۷/۲±۲۰/۴۲) برخوردارند و در تصمیم گیری حرفه ای تعهد به هدف بالاترین (۸۹/۰±۱۰/۳) و مهارت حل مساله پایین ترین نمره (۷۸/۰±۳) را دارند. هم چنین بین ابعاد خودکارآمدی پژوهش و خودکارآمدی تصمیم گیری رابطه مثبت و معنادار وجود دارد و با افزایش خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان خودکارآمدی تصمیم گیری حرفه ای آنان افزایش می یابد. نتیجه گیری: هر چه در برنامه درسی، بر توسعه مهارت های پژوهشی دانشجویان تاکید بیش تری گردد، احساس خودکارآمدی آنان در تصمیم گیری های حرفه ای و در مسیر توسعه حرفه ای افزایش خواهد یافت.

کلیدواژه ها:

Research self-efficacy ، self-efficacy ، career decision-making ، خودکارآمدی پژوهش ، خودکارآمدی ، تصمیم گیری حرفه ای