نقش واسطه ای راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در ارتباط بین هوش معنوی و پیشرفت تحصیلی

مقدمه: یکی از اهداف مهم در برنامه ریزی سیستم های آموزشی، توجه به عوامل موثر در پیشرفت تحصیلی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه هوش معنوی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان با نقش میانجی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی انجام گرفت. روش ها: در این پژوهش توصیفی- همبستگی، جامعه آماری پژوهش حاضر را دانشجویان دکترای عمومی دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال تحصیلی ۹۴-۹۳ تشکیل دادند. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران، ۲۱۴ نفر به طور تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده های پژوهش، پرسشنامه استاندارد هوش معنوی کینگ (King) و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پینتریچ و دی گروت (Pintrich & De Groot) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری AMOS در دو سطح توصیفی و استنباطی انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها در سطح توصیفی از آماره هایی نظیر میانگین، انحراف استاندارد و در سطح استنباطی از مدل سازی معادلات ساختاری بهره گرفته شد. نتایج: اثر مستقیم متغیر هوش معنوی بر پیشرفت تحصیلی معنادار نبود؛ اما نتایج آزمون اثرات غیرمستقیم با استفاده از آزمون میانجی سوبل نشان داد اندازه اثر غیرمستقیم متغیرهای تفکر انتقادی وجودی (۰۹/۲)، آگاهی (۱۸/۲)، توسعه حالت آگاهی (۳۰/۲) بر موفقیت تحصیلی از طریق متغیر میانجی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در سطح ۹۵ درصد اطمینان، معنادار است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش می توان گفت دانشجویانی که از هوش معنوی بالاتری برخوردار باشند قادر به کنترل فرآیند یادگیری خود خواهد بود و می توانند به تنظیم یادگیری خود بپردازند و عملکرد تحصیلی مطلوب تری داشته باشند.

کلیدواژه ها:

Self-regulated Learning Strategies ، Spiritual Intelligence ، academic achievement ، University students. ، هوش معنوی ، راهبردهای یادگیری خودتنظیمی ، پیشرفت تحصیلی ، دانشجویان دندانپزشکی