بررسی تجربی افزایش استحکام استاتیکی اتصال ترکیبی فلز-کامپوزیت با به کارگیری پین های واسط جدید در روش کاملد

استفاده از روش های متداول چسبی در اتصال فلز به کامپوزیت، منجر به ایجاد اتصالات ضعیف می گردد که با کمترین بار دچار جدایش می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان افزایش استحکام کششی اتصال فلز آلومینیوم به کامپوزیت با الیاف شیشه و رزین اپوکسی به روش ترکیبی جدید (کاملد) که مزایای هر دو روش چسبی و مکانیکی (پینی) را شامل می شود، می باشد. در این روش از پین هایی که در سازه جا زده شده اند، به عنوان واسط و به منظور انتقال بار استفاده شده و هدف بررسی میزان تغییرات استحکام با انواع پین های واسط مختلف می باشد. لذا پین ها در زمان لایه چینی الیاف کامپوزیت، از میان آن ها عبور داده شده و سپس فرایند پخت تکمیل گشته است. از این رو بخشی از سازه فلزی در میان تار و پود کامپوزیت رسوخ کرده و انتظار می رود استحکام افزایش یابد. چهار مدل اتصال بدون پین (چسبی خالص)، پین با قطر ۲/۱ میلی متر، پین با قطر ۶/۱ میلی متر و پین کلگی دار با قطر ۲/۱ میلی متر مورد ارزیابی قرار گرفته و نتایج استحکام اتصال ها با یکدیگر مقایسه شده اند. نتایج تست کشش نشان داده است که این نوع اتصال، افزایش استحکام قابل توجهی نسبت به نمونه بدون پین داشته و در سه نوع اتصال با ویژگی های مختلف بیان شده، به ترتیب ۳۳۵%، ۶۰۹% و ۴۲۱% افزایش استحکام مشاهده شده است. همچنین شکست در نمونه های پین دار به صورت تدریجی و در نمونه بدون پین به طور ناگهانی اتفاق افتاده است.

کلیدواژه ها:

کاملد ، کامپوزیت ، اتصال ترکیبی ، اتصال فلز به کامپوزیت ، استحکام کششی