بهسازی و نوسازی بافت های کهن شهری با اهداف اجتماعی

جریان توسعه ی شهرنشینی در ایران با یک قرن تاخیر نسبت به جوامع صنعتی رخ داد و حاصل توسعه، شکل گرفتن تجمعات عظیم انسانی و اسکان در مجموعه های بی انتظام شهری است. ناکارآمدی طرح های توسعه ی شهری در دو دهه ی اخیر، شهرسازی کشور را با بحران مواجه کرده است. بافت های دارای میراث های شهری بافت هایی هستند که دربرگیرنده آثار به جای مانده از گذشته و جایگزین ناپذیری هستند که می توانند به آگاهی جوامع از ارزش های فرهنگی و گذشته خود کمک کند. نخستین مسئله ای که در امر مداخله در بافت های فرسوده مدنظر است، جنبه کالبدی آن می باشد. به طورکلی بافت های فرسوده با معضلات متعددی مواجه می باشند که ازجمله مهم ترین آن ها، ناپایداری ابنیه و عدم ایمنی ساکنان آن است. درواقع بناهای این بافت ها به علل گوناگون ازجمله قدمت، استفاده از مصالح بی دوام و یا کم دوام و عدم رعایت شیوه های صحیح ساخت وساز، از استحکام و پایداری لازم برخوردار نیستند. مشکل دوم در این نوع از بافت ها و ابنیه عدم کارایی و ناتوانی این بافت ها در پاسخگویی به نیاز شهروندان است. دسترسی های نامناسب و نفوذناپذیری این بافت ها، علاوه بر این که عملیات امدادرسانی در مواقع خطر را با مشکل مواجه می سازد و گاه عدم دسترسی سواره ساکنان بافت می شود. هدف این مقاله بهسازی و نوسازی بافت های کهن شهری با اهداف اجتماعی می باشد. پیامدهای اجتماعی این نوع مداخله در بافت های فرسوده شهری معمولا شامل: ارتقایشان سکونتی بافت، اعتمادسازی متقابل بین ساکنان و متولیان امر، تامین حق امنیت سکونت، کاهش بیکاری و جرم، ایجاد مراکز فعال جهت افزایش تعاملات اجتماعی، مشارکت ساکنان در فرآیند تصمیم سازی و تصمیم گیری، تشکیل سازمان های غیردولتی داوطلبانه جهت حمایت از فرآیند توسعه در این بخش ها، توجه خاص به گروه های آسیب پذیر به ویژه زنان و جوانان و پرورش قابلیت های متناسب با توانایی، مهارت و دانش می باشد.

کلیدواژه ها:

واژه های: اهداف اجتماعی ، محلات کهن