اثربخشی آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اجتناب شناختی و رضایت زناشویی زنان با مشکلات زناشویی

مقدمه: رضایت زناشویی اصل تداوم بخش یک پیوند زوجی است و شناسایی مداخلات موثر در تقویت آن حائز اهمیت است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اجتناب شناختی و رضایت زناشویی زنان با مشکلات زناشویی انجام شد. روش: پژوهش حاضر نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون- پس­آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان مراجعه­ کننده مراجعه­کننده به مرکز خدمات روانشناسی مشاوره طلوع سلامت در منطقه ۳ شهر تهران در سال ۱۳۹۸ بود. از این بین تعداد ۳۲ نفر به روش نمونه­گیری هدفمند و بر اساس ملاک­های ورود به مطالعه انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (۱۶ نفر در هر گروه). گروه آزمایش تحت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه­ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفت. ابزار جمع­آوری داده­ها عبارت بود از پرسشنامه اجتناب شناختی سکستون و داگاس و مقیاس سازگاری زناشویی اسپانیر. داده­ها با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۱ و از طریق آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیری تحلیل شد. یافته­ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در کاهش اجتناب شناختی و افزایش رضایت زناشویی زنان دارای مشکلات زناشویی اثربخش است (۰۵/۰>P). نتیجه­گیری: طبق نتایج می­توان در طراحی برنامه­های مرتبط با ارتقای سلامت خانواده و روابط زوجین از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به عنوان مداخله­ای موثر در بهبود اجتناب شناختی و رضایت زناشویی استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

Acceptance and Commitment ، Women ، marital satisfaction ، cognitive avoidance