مقایسه کنشهای اجرایی در افراد مبتلا به اختلال احتکار و بهنجار

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه کنشهای اجرایی (حافظه کاری، توجه پایدار و بازداری پاسخ) در افراد دارای اختلال احتکار و بهنجار انجام گرفت. روش: طرح پژوهش حاضر از نوع علی- مقایسهای بود و جامعه آماری آن را افراد مراجعه کننده به مرکز بهداشت شماره ۳ شهر مشهد در نیمه نخست سال ۱۳۹۶ تشکیل می دادند. نمونه آماری شامل ۳۰ از افراد دارای اختلال احتکار و ۳۰ نفر از افراد بهنجار بود. گردآوری داده ها با مصاحبه ساختاریافته، نسخه بازنگری شده رفتار ذخیرهای فراست و استکتی (سال)، آزمون های کامپیوتریان- بک و دیداری- شنیداری صورت گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس چند متغیره استفاده شد. یافتهها: یافته های پژوهش نشان داد که تفاوت معناداری میان افراد دارای اختلال احتکار و افراد بهنجار در پاسخ های درست (۰۰۱/۰=P، ۵۵/۳۸=F)، توجه پایدار شنیداری (۰۰۱/۰=P، ۴۸/۶۱=F) و توجه پایدار دیداری(۰۰۱/۰=P، ۴۹/۱۲=F) وجود دارد و افراد دارای اختلال احتکار از میانگین کمتری برخوردارند. در میانیگن زمان واکنش تفاوت ها معنادار بوده (۰۰۱/۰=P، ۳۶/۶۸۴=F) و افراد بهنجار میانگین بالاتری داشتند. در بازداری پاسخ دیداری و شنیداری تفاوت معناداری به دست نیامد(۰۵/۰اختلال احتکار در کنش های اجرایی (حافظه کاری و توجه پایدار) ضعیف تر از افراد بهنجار است.

کلیدواژه ها:

اختلال احتکار ، بازداری پاسخ ، توجه پایدار ، حافظه کاری ، کنش های اجرایی