بررسی پایداری بدهی های دولت در ایران با استفاده از تابع واکنش سیاستگذار و آزمون علیت غیر خطی

پایداری بدهی های دولت در حقیقت هسته مرکزی پایداری مالیه عمومی را تشکیل می دهد. کشورهای زیادی تا کنون به دلیل سطح بالای بدهی های خود دچار بحران شده اند. روند افزایش بدهی های دولت در ایران نشان می دهد که مساله پایداری بدهی ها به زودی به یکی از چالش های کشور مبدل خواهد شد. در این مطالعه پایداری بدهی های دولت در ایران در بازه زمانی سال های ۱۳۵۳ تا ۱۳۹۸ با استفاده از داده های اصلاح شده موسوی نیک و باقری پرمهر (۱۳۹۸) مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور از روش بوهن (۲۰۰۸) و برآورد تابع واکنش تراز بودجه دولت به انباشت بدهی ها با استفاده از روش خودرگرسیون برداری ساختاری استفاده شده است تا مشخص شود که آیا دولت در پاسخ به افزایش انباشت بدهی های خود کسری بودجه را کاهش می دهد یا اینکه نسبت به انباشت بدهی هایش بی تفاوت است. همچنین به منظور بررسی بیشتر ارتباط غیر خطی تراز بودجه دولت و انباشت بدهی ها نیز از آزمون علیت گرنجری غیر خطی به دو روش هیمسترا و جونز (۱۹۹۴) و نسخه اصلاح شده آن توسط دیکز و پانچنکو (۲۰۰۶) استفاده شده است. نتایج بدست آمده حاکی از عدم واکنش تراز بودجه دولت به انباشت بدهی هایش در هر دو روش است.

کلیدواژه ها:

پایداری بدهی ، خودرگرسیون برداری ساختاری ، علیت گرنجری غیر خطی ، ایران ، کسری بودجه : JEL طبقه بندی H۶۳