اثربخشی رویکرد آموزش مبتنی بر پیوندگرایی در مقایسه با رویکردهای آموزش ارتباطی و دستور-ترجمه بر یادگیری زبان انگلیسی

مقدمه: هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رویکرد آموزش پیوندگرایی بر یادگیری زبان انگلیسی دانش آموزان در مقایسه با رویکردهای آموزشی دستور-ترجمه و ارتباطی بوده است. روش کار: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح های عاملی ۳ (روش تدریس)*۲ (جنسیت)، با استفاده از اجرای پیش آزمون و پس آزمون است. جامعه ی آماری در پژوهش حاضر شامل کلیه ی دانش آموزان پسر و دختر پایه ی سوم دبیرستان مدارس دولتی شهرستان رامهرمز بود که در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ مشغول به تحصیل بوده اند. مشارکت کنندگان در پژوهش حاضر در شش کلاس حضور داشته اند که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب گردیدند. سپس هر یک از کلاس ها به صورت تصادفی به یکی از سه گروه (پیوندگرایی، ارتباطی و دستور-ترجمه) اختصاص یافت. ابزار اندازه گیری پژوهش عبارت بود از آزمون محقق ساخته ی زبان انگلیسی که شامل چهار مهارت اصلی خواندن، نوشتن، صحبت کردن و گوش دادن و مشتمل بر چهل سوال است. یافته ها: داده ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری (MANCOVA) و از طریق نرم افزار SPSS-۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که رویکرد آموزش پیوندگرایی در مقایسه با دو رویکرد دیگر از اثربخشی بیش تری بر یادگیری زبان انگلیسی برخوردار بوده است (۰۵/۰ > P). همچنین، رویکرد آموزش ارتباطی در مقایسه با رویکرد دستور-ترجمه از اثربخشی بیش تری بر یادگیری زبان انگلیسی برخوردار بود (۰۵/۰ > P). نتیجه گیری: براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که استفاده از رویکرد آموزش مبتنی بر آموزه های پیوندگرایی در ارتقاء یادگیری زبان انگلیسی موثر بوده است، لذا این پژوهش استفاده از آموزه های نظریه ی پیوندگرایی را به منظور ارتقاء یادگیری زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی پیشنهاد می کند.

کلیدواژه ها:

connectivism theory ، communicative language teaching approach ، English language learning as a foreign language ، grammar-translation method ، رویکرد آموزش ارتباطی ، رویکرد آموزش دستور-ترجمه ، نظریه ی پیوندگرایی ، یادگیری زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی