ارائه رویکردی از تفکرات معنوی از زنده شدن بعد از مرگ در معماری ایرانی مبتنی بر دیدن سنگ مزار آرامستانها در ایران

آثار معماری در ایران همواره به گونه نمادین مجسم کننده اعتقادات ، باورها و مفاهیم آیینی و اعتقادی مردمان این سرزمین بوده است . به عقیده بسیاری از هنر شناسان ، آنچه صورت های ویژه معماری ایران را تعمق پذیر ساخته ، تجلی مفاهیم آرمانی و باورهای اعتقادی و آیینی ایرانیان در این بناها است به گفته ویل دورانت ، «معماری باشکوه ترین هنر باستانی است که از کار ساده آراستن گورها و نقش کردن دیوارهای خارجی خانه آغاز شده است ». مطالعه فضای آرامستان نیز از بعد اجتماعی و فرهنگی و معماری یا دریافت ارزش های آن در شهر، می تواند اهمیت توجه به این فضای شهری در بعد اجتماعی آن و تاثیرش بر جنبه های اجتماعی و فرهنگی را مشخص سازد. مطالعه هر سنگ گور و تنوع مکانی آرامستانها در ایران می توان نشانه ای تاریخی از تمدن و تنوع فرهنگ و اقوام گوناگون در طی سالیان دور و دراز این سرزمین می باشد. نشان هایی نظیر؛ حیوانات ، انسان ها، گیاهان ، زندگی، مرگ ، افکار، عقاید، معماری، تمدن ، دین ، نژاد، مذهب ، شهرسازی، معماری و پایگاه اجتماعی فرد تا شغل و ادبیات در جامعه ایرانی می باشد. در این مطالعه به بررسی تفکرات معماران ایرانی در رابطه با معاد و حیات دوباره توجه به نقش ها و حکاکی های های صورت گرفته در سنگ قبر و گورستان ها به صورته نمونه ای پرداخته شده است که نتایح نهایی حکایت از آن دارد که ما ایرانیان در ادوار مختلفی از تاریخ به حیات و زایش دوباره اعتقاد داشته ایم و این تفکرات را در بیشتر بناها به صورت نمادین به نمایش گذاشته ایم .

کلیدواژه ها:

آرامستان ، نمای شهری ، معماری ایرانی ،