اثر بخشی آموزش روان نمایشگری بر سازش یافتگی کودکان کم توان ذهنی خفیف

زمینه و هدف یکی از مشکلات اصلی کودکان با کم توانی ذهنی خفیف مشکل در سازش یافتگی است برای کاهش این نارسایی باید از روشهای عملیاتی که مناسب با سطح هوشبهر این کودکان باشد استفاده کرد یکی از روشهای مناسب برای آموزش افراد با سطح هوشی عملیاتی، آموزش روان نمایشگری است. از این رو هدف پژوهش حاضر سنجش اثر بخشی آموزش روان نمایشگری بر سازش یافتگی کودکان کم توان ذهنی خفیف بود. روش پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری شامل کودکان پسر با کم توانی ذهنی خفیف شهرستان دامغان در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۸ بود که از بین آنها ۳۰ نفر با روش نمونه گیری در دسترس و بر حسب شرایط ورود و خروج از نمونه انتخاب شده و با روش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. هر دو گروه پرسشنامه سازش یافتگی سینها و سینگ (۱۹۹۳) را در ابتدا و به عنوان مرحله پیش آزمون تکمیل کردند و پس از ده جلسه روان نمایشگری ۹۰ دقیقه ای گروهی برای گروه آزمایشی در مرحله پس آزمون مورد سنجش مجدد قرار گرفتند دادهها به شیوه تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار ۲۶ - SPSS تحلیل شد. یافتهها نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش روان نمایشگری موجب افزایش سازش یافتگی کلی و خرده مقیاسهای عاطفی ،آموزشی و اجتماعی کودکان با کم توانی ذهنی خفیف در گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه شد (۰۵/۰