بررسی وضعیت بیابان زایی با استفاده از مدل ESAs مطالعه موردی منطقه نیاتک سیستان

تخریب اراضی درمناطق خشک و نیمه خشک دراثر فعالیت های انسانی و شرایط اقلیمی را بیابان زایی گویند این پدیده امروزه به صورت یک معضل جدی دامنگیر جوامع بشری شده و سالانه خسارات جبران ناپذیری را ازجنبه هیا مختلف به بخشهای اقتصادی و اجتماعی وارد می کند برای ارزیابی و تهیه نقشه وضعیت بیابان زایی مدلهای مختلفی دردنیا ارایه شده که هرکدام دارای نواقص و فاکتورهای محدود به مناطق خاص می باشد دراین تحقیق از روش ESAs که از جدیدترین روشها بود وتوسط کمیسیون اروپا درسال 1999 ارایهشده برای ارزیابی وضعیت بیابان زایی منطقه نیاتک سیستان استفاده شدبدین منظور ابتدا نقشه واحدهای کاری یا رخساره های همگن بیابانی به عنوان نقشه پایه جهت امتیاز دهی به شاخصهای مورد نظر تهیه گردید برای تهیه نقشه واحدکاری از نقشه های ژئومرفولوژی توپوگرافی زمین شناسی تصاویر ماهواره ای بازدیده های صحرایی و عکسهای هوایی بهره گرفته شد سپس با توجه به واحدهای کاری موجود درمنطقه و انجام بازدیدهای صحرایی امتیازدهی به شاخصهای مربوط به 4پارامتر اصلی موجود درمدل براساس جداول مبنا صورت گرفت.

کلیدواژه ها:

بیابان زایی ، واحدکاری ، فرآیند بیابان زایی ، روش ESAs ، نیاتک سیستان