مقایسه متغیرهای فضایی زمانی در افراد مبتلا به پارکینسون و سالم در هنگام راه رفتن بهجلو و عقب

هدف: بیماری پارکینسون، یک اختلال پیشرونده سیستم عصبی مرکزی است که حرکت را تحت تاثیر قرار می دهد. در اینبیماران بروز مشکلات حرکتی ابتدا در اندام فوقانی ظاهر می شود و با گذشت زمان و پیشرفت روند بیماری این مشکلات به اندامتحتانی گسترش می یابد و راه رفتن بیماران را تحت تاثیر قرار داده و آن را مختل می سازد. اختلال در راه رفتن می تواند برای ارزیابیکیفیت زندگی ، خطر افتادن و حتی مرگ و میر در بیماری پارکینسون استفاده شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی متغیرهای فضاییزمانی در افراد مبتلا به پارکینسون و سالم در هنگام راه رفتن به جلو و عقب بود . روش ها: تعداد ۶۲ فرد مبتلا به پارکینسون و ۱۱ فرد سالم با رضایت در این مطالعه وارد شدند. داده های راه رفتن با استفادهاز ابزار دقیق ۶.۱۰ × ۱.۲۲ متری با سونسورهای فشار تعبیه شده در تمام این ناحیه گرفته شود. از شرکت کنندگان خواسته شود تا درمجموع چهار بار از مسیر راه رفتن، بدون ایجاد وقفه، راه بروند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانسچندمتغیره (MANOVA) در نرم افزار SPSS و سطح معناداری ۰۵ / ۰< P صورت گرفت. نتایج: متغیرهای فضایی زمانی شامل سرعت، طول، عرض، زمان، زمان فاز استنس، زمان فاز سوئینگ و نسبت راه رفتن درافراد پارکینسون و سالم مورد مقایسه قرارگرفت و این نتایج حاصل شود. در مقایسه راه رفتن به جلو افراد پارکینسون و سالماختلاف معنی داری وجود نداشت. در مقایسه راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب در داخل گروه های پارکینسون و سالم و همچنینمقایسه بین گروه های پارکینسون و سالم اختلاف معنی دار وجود داشت. در مقایسه راه رفتن به عقب گروه پارکینسون و سالم درسرعت، طول گام و نسبت راه رفتن اختلاف معنی دار وجود داشت و در بقیه موارد اختلاف معنی داری وجود نداشت.

کلیدواژه ها:

متغیرهای فضایی زمانی ، راه رفتن ، بیماری پارکینسون