مطالعه بزه خیانت در امانت در حقوق کیفری ایران

امانت و امانتداری از واژه های زیبا و مقدسی میباشند که به عنوان صفات اخلاقی و ملکوتی یاد می شوند در مقابل ضد امانت،نکوهیده و دارای عقاب است.خیانت در امانت همانند دیگر جرایم با ویژگی های خاص خود جرمانگاری شده است.مقنن در ماده ۶۷۴ با وجود عنصر مادی و معنوی،این جرم را در زمره ی جرایم علیه اموال و مالکیت قرار داده است.با این وجود مجرم تعمدا با مال سپرده شده رفتاری برخلاف میل مالک یا متصرف انجام میدهد که از اقدام وی ضرری ایجاد می شود. حقوقدانان در خصوص تسری جرم خیانت در امانت به اموال غیرمنقول اختلاف نظر دارند و از طرفی هم قانون با صراحت به تجویز آن به اموال مذکور مقرر شده است.در مورد تحقق جرم خیانت درامانت درمال مشاع نظرقانون برعدم ان است درصورتی که حقوقدانان باملاک قراردادن جرم تخریب به جرم انگاری در این مورد متفق اند. با این وجود از اشتباهات قانونگذار نمی توان چشم پوشید و همچنین به تعارضی که در خصوص رابطه امانی به موارد غیرقراردادی (...هرکاربا اجرت یا بی اجرت...) با در نظر گرفتن عنصرسپردن وجود دارد، دقت قانونگذاری را می طلبد. از نظر قانون گذاری مجرم خائن مستحق مجازات های اصلی،تکمیلی،تبعی می باشد.با این وجود مجازات به تنهایی پاسخگوی نیازهای عدالت کیفری نیست به همین دلیل قانونگذار بارعایت اصل فردی کردن مجازات ها شیوه ای ارفاقی ومداراگونه در مورد مجرم در نظر گرفته است.

کلیدواژه ها:

خیانت در امانت ، مال ، سپردن ، امانت ، ضرر