رابطه بین رفتارهای اخلال گرایانه و خودنظم دهی تحصیلی در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان مسجدسلیمان

دانش آموزان در محیط آموزشی از خود رفتارهای سازگارانه و ناسازگارانه ای بروز می دهند که شناسایی، تقویت و اصلاح آن ها می تواند کمک کننده وی در زندگی باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین رفتارهای اخلال گرایانه و خودنظم دهی تحصیلی است. روش پژوهش از نوع توصیفی و شاخه همبستگی است. جامعه پژوهش شامل دانش آموزان دختر و پسر مقطع دبیرستان شهرستان مسجدسلیمان در سال تحصیلی ۴۰۰-۹۹ است که ۱۲۰ نفر به صورت نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه های ارزیابی رفتاری راتر (۱۹۶۷) و خودنظم دهی انل و هانگ (۲۰۰۱) را تکمیل نمودند. تجزیه وتحلیل داده ها از طریق روش آماری همبستگی پیرسون انجام گردید. نتایج نشان داد که بین مولفه های رفتارهای اخلال گرایانه (پرخاشگری، اضطراب، ناسازگاری اجتماعی، رفتارهای ضداجتماعی و اختلال کمبود توجه) و خودنظم دهی تحصیلی همبستگی منفی و معناداری وجود دارد. با توجه به نتایج آماری می توان نتیجه گرفت که بین رفتارهای اخلال گرایانه و خودنظم دهی تحصیلی رابطه معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

رفتارهای اخلال گرایانه ، خودنظم دهی تحصیلی ، دانش آموزان