بررسی نماد در لمعات فخرالدین عراقی

نمادها تاریخی به درازای تاریخ انسانها دارند. نقاشیها و سنگنوشتههایی که از انسانهای اولیه در غارها به یادگارمانده، نشاندهنده ی این مطلب است که انسانهای اولیه بسیاری از مفاهیم را به کمک نمادها به یکدیگر انتقالمیدادهاند. یکی از پایه های تقویت هنر یک سرزمین ایجاد عشق و علاقه به هنرهای مختلف ملی در میان مردم آنجامعه می باشد، بنابراین استفاده از نماد ها و نشانه هایی که از گذشتگان به جا مانده برای پیوند بیشتر فرهنگ و هنر ازیاد رفته با زندگی امروزی مردم، و کاربرد آن در حیطه ی زندگی آنها، به فضای شهر جوهری ایرانی می بخشد. رمز یانماد در بین تمامی گونه های ادبی چون شعر غنایی حماسی، عرفانی و غیره ریشه دوانده است. رمز یا نماد یکی از فنونبیان هنرمندانه است که در فرهنگ و تمدن انسانی جلوه های گسترده و متنوعی دارد و ابزاری است برای عینیت بخشیدنبه یک محتوای ذهنی، و این امر از دیرباز مورد توجه گویندگان و شاعران بزرگ زبان و ادب فارسی قرار گرفته است.آنان با توجه به ظرفیت بالای زبان فارسی از نماد به عنوان ابزار بیان اندیشه های خود استفاده کرده اند. بهره گیری ازنماد باعث می شود خوانندگان درک و احساس گوناگونی از آثار نمادین داشته باشند. بررسی و تحقیق در آثارفخرالدین عراقی نشان میدهد که رمز و نماد در بیان مفاهیم، آموزه ها و افکار عرفانی بسیار مورد توجه ایشان بوده است.ساختار لمعات فخرالدین عراقی که مهمترین اثر منثور وی که موضوع اصلی آن عشق است و به نوعی آینه ی تمام نمایعرفان وحدت وجودی ابن عربی است، نمادین و می تواند به عنوان یکی از کتاب های مهم در بررسی نماد در نظرگرفته شود.

کلیدواژه ها:

نماد ، رمز ، فرهنگ ، لمعات ، فخرالدین عراقی