کاربرد مدلهای تصمیم گیری در مدیریت زیر ساخت های شهر

برنامه های شهری داری تنوع و تعدد بسیار زیادی هستند و برای تصمیم گیری در مورد آنها محدودیتهای مختلف مالی، فنی، اجرائی و غیره وجود دارد . بررسی همه جانبه موضوعی اینچنین بسیط در قالب برنامه ها و مطالعاتی که اصول و اهداف مشخصی را تعقییب میکند منجر به تشخیص مولفه های بسیاری از جمله نیازها و محدودیتهای موجود شده که مدیریت شهری را ناچار میسازد در قالب یکسری معیارهای مشخص اهداف غا یی را تفسیر کند . از این رو مساله زیر ساختهای شهری با عوامل مختلفی در ارتباط و تعامل میباشد و این عوامل طیف وسیعی از معیار های عینی و ذهنی شامل معیارهای اقتصادی اجتماعی و زیست محیطی را شامل می شود . از سوی دیگر تعدد نهاد های تصمیم گیری و نظرات مختلف، دشواری ه ای مساله را دو چندان می کند . از آنجا که برای دستیابی به اهداف می بایست راجع به اولویت طرحهای زیرساختی تصمیم گیری شود، لازم است که اتخاذ تصمیم نهائی بنابر اصول مستدل و روشهای علمی ارزیابی بهمراه محاسبات منطقی، صورت بپذیرد . مدل های تصمیم گیری با معیارهای چندگا نه ) )MCDM با لحاظ کردن منافع کلیه گروه ها ی ذینفع و نقطه نظرات مدیران ذیربط، کلیه معیارهای لازم را در فر ایند تصمیم گیری دخالت می دهد . این مدل ها بعنوان ابزار موثری در کمک به نظام مدیریت زیر ساختها بکار میرود و طی یک پروسه منطقی، طرح ها را بنا به اهمیتشان ا رز ی اب ی و اولویت بندی می کند . دراین راستا سیستم ها ی پشتیبان تصمیم )DSS) ، به عنوان ابزار موثری در دست تصمیم گیران به کار رفته و در فرایند تصمیم گیری مثمرثمر خواهد بود . امروزه روشهای موجود این امکان را بوجود آورده که با استفاده از معیارها ی مختلف کمی و کیفی سنجش بهینه گی ، گزینه های مختلف را در تصمیم گیری های پیچیده مرتبط با مقوله زیرساختها مد نظر قرار داده و ارزیابی نمود .

کلیدواژه ها:

زیرساخت ، تصمیم گیری ، دور حیات طرح ، اولویت ، مدیریت